Merrimack uit Frankrijk maakt al dik twintig jaar blackmetal, maar wist me nooit echt helemaal in te pakken. Collega Yves wel, die vond het allemaal bovenste best toen The Acausal Mass verscheen. Mede daarom gaf ik deze vijfde schijf van het Franse gezelschap met een stabiele line-up een kans. Ook het feit dat ze nu op Season of Mist zitten helpt natuurlijk.
Omegaphilia brengt, ondanks een verwarrende hoes, net wat ik ervan had verwacht. Nette, afgewerkte snelle Noorse black zonder schrik voor leadgitaarwerk en een occasionele solo. De Franse wall of sound van een Aosoth is ook hier aanwezig, net als een onbestemd Shining-gevoel, zoals collega Yves ook al wist te melden. Tijdens het openingsnummer moest ik zelfs aan Craft denken. Probleem is dat het bij Merrimack vooral om de gelaagdheid en sfeer gaat, maar dat er vergeten wordt om nummers neer te zetten. Na een paar luisterbeurten blijft er zeer weinig hangen, het is allemaal in satanische rook opgegaan. Merrimack bezit niet dat bedwelmende van veel IJslandse of Amerikaanse bands, is niet zo dissonant als veel landgenoten en is niet zo ziek als oude Shining. Daarbij is het ook puur blackmetal, met Satan, pijn en verderf. Weinig nieuws onder de vergane zon dus. Volgende keer opnieuw naar Yves graag, beste eindredactie.
Score:
72/100
Label:
Season of Mist, 2017
Tracklisting:
- Cauterizing Cosmos
- The Falsified Son
- Apophatic Weaponry
- Gutters of Pain
- Sights in the Abysmal Lure
- Cesspool Coronation
- At the Vanguard of Deception
Line-up:
- Perversifier – Gitaar
- Daethorn – Bas
- Blastum – Drums
- A.K. – Gitaar
- Vestal – Keel
Links: