Sinds 2015 brengt MERCIC elk jaar een album uit. Dit jaar zijn dat er eens twee. Originele titels, daar doet de Portugese multi-instrumentalist niet aan. De underscores tussen de groepsnaam, het volgnummer en het jaartal zijn kennelijk al revolutionair genoeg. Carlos geeft in de promo tekst mee dat de muziek voor zichzelf spreekt en dat hij zich bewust niet wil bezighouden met een imago. Wij hebben alvast spijt dat we ons hebben moeten bezighouden met datgene dat voor zichzelf spreekt.
Laten we het maar gelijk zeggen: beide albums zijn van een beschamend armoedig niveau. Kwestie dat je hier al kan stoppen en niet, zoals wij, je tijd hoeft te verdoen. MERCIC_7_2021 is als geheel het minst slechte. In enkele van de industriële klankcollages kan je effectief diepte ontwaren en er wil al eens een baslijntje driftig doorkabbelen. Maar dan. Carlos beoefent drie soorten vocals. Een scream waarvan je werkelijk niks meer kan zeggen dan dat het een scream is. Tenenkrommend valse, cleane zang waarvan je werkelijk niks meer kan zeggen dan dat het glorieus naast de toon is. En lezingen in het Portugees waarvan je werkelijk niks meer kan zeggen dan dat er nog minder levenslust van uitgaat dan van het Urbi Et Orbi.
Versnipperd tussen de loopende sequenties en rammelende processorsignalen, kreunt er af en toe een vervormde noisegitaar om hulp. Als MERCIC zich dan toch eens aan een industrial rockopbouw waagt – het genre dat hij nochtans claimt te spelen – is het een ietsepietsie beter te verantwoorden. Se Audaz doet dat met een rustig gitaarpingeltje dat aanzwelt naar iets dat zowaar als riff zou kunnen doorgaan, maar nog voor die goed en wel ingezet is, doet een haar verschrompelend vals refrein de meeuwen uit de lucht vallen van valsheid. Zo volgen er nog wel pogingen tot rock, maar zowel de voorspelbare basakkoorden als de infantiele gitaarbasis schieten tekort.
MERCIC_8_2021 verschilt wezenlijk. Op basis van het sterk gearrangeerde openingsnummer zou je zelfs zeggen dat hij een aardig toetsje keyboard kan spelen. Optimisme dat enkele soundscapes, die uitsluitend tussen noise of drone of whatever the fuck je dat soort bagger ook moet noemen, meteen de kop indrukken. Expressief, kunstzinnig, persoonlijk…het zal allemaal wel, maar het is moeilijk om ze ernstiger te nemen dan ‘the sound’ van Ross uit Friends.
Hoewel de voorlezingen en kattengeselingen weg zijn, is het instrumentale overschot dodelijk saai. Het enige wat je enigszins wakker houdt zijn een trompet en een zomerse, Latin getinte akoestische gitaar die eens voorbijkomen. Je kan je dan ook voorstellen hoe hard we van onze stoel gevallen zijn, toen er in de tweede helft van The Crown Belongs To Johnny plotseling een processie aan slagkrachtige pompriffs intrad. Onverwachts, maar met één goede helft van een nummer op twee cd’s, kunnen we alleen maar een ‘onder_score’ toekennen.
Score:
28/100
Label:
Eigen Beheer, 2021
Tracklisting:
MERCIC_7_2021
- Batalha De Egos
- Reage
- Começa A Viver-Te
- Se Audaz
- Já Não Te Pertences
- Se Pequeno For O Teu Pensamento Jamais Seras Grande Em Algo
- Foge & Liberta-Te
- Ha Sempre Um Vazio
- Olha-Te Ao Espelho
- Somos Erros
MERCIC_8_2021
- The Determinant Rising
- The Ruinous Damage
- The Extermination Of What You Thought To Be
- The Continuous Uncertainty
- The Conqueror
- The Most Perfect Nightmare
- The Pain Builder
- Nostalgia For The Past Nights
- The Crown Belongs To Johnny
- The Last Ramble Of Dawn, Enough!
Line-up:
Carlos Maldito – Vocalen, samplers, keyboards, drums
Links: