Memoriam – Requiem For Mankind

Geschreven door op 01-07-2019 om 19:23.

Het verhaal is bekend. Memoriam is een band met bekende namen uit de Britse deathmetalscene van zo’n dertig jaar geleden. Bekendste naam is die van zanger Karl Willets, die voorheen bij de oorlogsmachine van Bolt Thrower in de microfoon blafte. In Memoriam wordt hij ter zijde gestaan door bassist Frank Healy (ex-Benediction), Scott Fairfax (live gitarist bij Benediction) en drummer Andrew Whale, die de eerste vijf platen van eerdergenoemde band van Willets inklopte.

De aanwezigheid van twee voormalig Bolt Thrower-leden schept verwachtingen. Want hoewel de eerste twee Memoriam-platen zeker niet slecht te noemen zijn reageren sommige fans wat onderkoeld. Sterker nog, er doet zelfs een meme de ronde waarop Bolt Thrower wordt afgebeeld als stevige tank en Memoriam als een nogal lullig autootje met een nog lulliger geschutskoepeltje. Grappig is het zeker, maar naar Requiem For Mankind nog eens laat horen, niet helemaal terecht. Ondanks de vergelijkbare thematiek in de teksten probeert Memoriam namelijk helemaal niet om Bolt Thrower te zijn, laat staan om die band te overtreffen.

Beoordelen we derde plaat Requiem For Mankind als zodanig en dus op zijn eigen merites, dan moeten we concluderen dat het een bijzonder relaxte deathmetalplaat is. Ja, dat bestaat en het bevalt me prima. Memoriam doet niet ingewikkeld, maar geeft gewoon in elk nummer een sterke riff de hoofdrol en laat die het werk doen. Daarbij is sfeer belangrijker dan techniek en tempo ondergeschikt aan duistere emotie. Ik snap ook wel dat er deathmetalfans zullen zijn van wie het allemaal wat compromislozer, technischer, vernieuwender of sneller mag, maar daar is Memoriam gewoon de band niet naar. En dat is voor een keer helemaal niet erg. Sterker nog, ik heb het album al dagen op repeat staan!

Eerste track Shell Shock is in het begin niet veel meer dan een degelijke track, waarop vooral de donderende drums en ruige zang van Willets het werk opknappen. Halverwege worden we echter geraakt door een break waarna een pakkende midtempo riff het nummer een paar divisies hoger tilt. Hier zijn grote meneren aan het werk! De doomy tweede track Undefeated herhaalt dit kunstje, want ook deze begint wat gewoontjes totdat het gitaarwerk in de brug en het refrein een stuk meeslepender wordt.

Echt los gaat het album echter pas met Never The Victim en vooral de vierde track Austerity Kills. Eerstgenoemd nummer valt op door zeer mooie gitaarleads, die je misschien niet meteen zou verwachten bij een band als deze. Austerity Kills is dan juist weer een lompe beuker met één van de indrukwekkender breaks die je dit jaar gaat horen (als je de plaat een kans geeft natuurlijk). Over een schaarse baspartij brult vriend Willets herhaaldelijk de titel waarna een stevige riff hem bijvalt en de juistheid van zijn stelling nog maar eens onderstreept.

Ook In The Midst Of Desolation is een fraaie song, al was het maar omdat maar weer eens een sterke riff handig gebruikt wordt om het beoogde gevoeld van verlatenheid uit de titel bij je naar binnen te duwen. Het lijkt me in ieder geval geen nummer om per ongeluk op te zetten in een muziektherapiesessie. Refuse To Be Led is nog zo’n pareltje met zijn ‘The time has come to take a stand!’

De andere nummers op Requiem For Mankind doen niet of niet veel onder voor de hier genoemde tracks en dan kan er maar één conclusie zijn. Voor Memoriam geldt, net als voor Firespawn eerder dit jaar, driemaal is scheepsrecht. Waar wacht je nog op?

Score:

85/100

Label:

Nuclear Blast, 2019

Tracklisting:

  1. Shell Shock
  2. Undefeated
  3. Never The Victim
  4. Austerity Kills
  5. In The Midst Of Desolation
  6. Refuse To Be Led
  7. The Veteran
  8. Requiem For Mankind
  9. Fixed Bayonets
  10. Interment

Line-up:

  • Karl Willets – Vocalen
  • Frank Healy – Basgitaar
  • Scott Fairfax – Gitaar
  • Andrew Whale – Drums

Links: