Bombastisch, episch, een belevenis… Het zijn allemaal kernwoorden die men vaak terugvindt in het genre melodeath. Daar houd ik wel van. Reden genoeg om weer een album van dit genre uit de recensielijst te plukken. Ditmaal heb ik gekozen voor het Zweedse Meadows End met het album The Grand Antiquation. Om eerlijk te zijn, zijn wij allen aardig verwend in dit genre. Er is een gigantische lijst aan melodeathbands- en albums. Het zal dan ook niet makkelijk worden om verfrissend en vernieuwend uit de hoek te komen.
Wat de Zweden in ieder geval goed doen, is het album groots beginnen. De opener, Devilution, knalt erin met een zwaar stukje orkestratie en een roffel op de snaredrum. Een halve minuut later voegen de gitaren, de basgitaar en de drums in zijn volledigheid en presenteren een mid-tempo stukje wat zich prima leent voor een potje headbangen. Kort daarna volgt een gitaarlijn dat met orkestratie wordt gecombineerd en waar zanger Johan voor het eerst begint te brullen. Ineens moet ik sterk aan het multinationale MaYan denken, voornamelijk als ik zo luister naar de compositie. Dat doen ze netjes!
De epische, theatrale atmosfeer zet zich voort in Storm of Perdition. Op een hoog tempo raast dit nummer door de speakers en het luistert lekker weg. Bij nummer drie mogen wij even op adem komen: een heuse metalballad, maar dan wel met een vuige deathgrowl. Helemaal kalm is het niet, want zo halverwege het nummer volgt er een versnelling in het tempo. Het is wel erg meeslepend en werkt goed. Persoonlijke favoriet op dit album is het briljante nummer The Insignificance of Man. Het begint kalm en met een vrouwenstem (leuke afwisseling!) en gaat dan over in een zeer brute blastbeat, rammende gitaren en scheurende vocalen. Deze afwisseling houdt de rest van het nummer stand en zorgt ervoor dat ik niet stil op mijn bureaustoel kan zitten.
Het album heeft eigenlijk redelijk veel te bieden. Van up-tempo naar wat kalmer, van mega melodisch tot snoeihard. De gitaarsolo’s zijn meeslepend en vertellen een mooi verhaal, de gitaarriffs zitten vol dynamiek en de twee gitaristen zijn goed van elkaar te onderscheiden. De basgitarist maakt zijn partijen ook interessant door op momenten net even af te wijken van de gitaristen en de drummer. Meneer de drummer zet een sublieme fundering neer en doseert keurig met zijn aanslag op de bekkens, snaredrum en kickdrum. Het atmosferische aspect wordt versterkt door de orkestratie en het metalgehalte wordt extra hoog gehouden door de goede zang.
Een puntje van kritiek is de balans in de eindmix: de orkestratie staat op veel momenten en naar verhouding van de andere instrumenten echt wel hard. Hierdoor vallen de partijen van de snaarinstrumenten haast geheel weg. Op sommige momenten is dit echter weer beter in balans. Consistentie is dus het kernwoord wat ik hier zoek.
Al met al een degelijke plaat van Meadows End. Het album The Grand Antiquation bevat een hoop goede momenten en een fijne dynamiek, wat het aangenaam maakt om naar te luisteren. Hier ligt dan wel gelijk de crux: het is goed, maar springt er niet bovenuit ten opzichte van andere acts in dit genre. Ondanks bovenstaande en het eerder genoemde puntje van kritiek, scoren de mannen toch een heel ruime voldoende.
Score:
78/100
Label:
Black Lion Records, 2019
Tracklisting:
- Devilution
- Storm of Perdition
- Svept i sorgepläd
- Night’s Bane
- Non-Dreaming Eye
- Her Last Sigh Goodbye
- The Insignificance of Man
- I stilla vemod vandra
Line-up:
- Johan Brandberg – Zang
- Jan Dahlberg – Gitaar
- Mats Helli – Basgitaar
- Robin Mattsson – Keyboard
- Daniel Tiger – Drums
Links: