Max Frye – The Rainmaker Sessions

Geschreven door op 08-09-2021 om 18:19.

Nog nooit van deze jongen gehoord. Max Frye is de naam en hij komt uit Nashville, Tennessee. Tja, uit dat stadje is – als ik me niet vergis – al wel vaker talent gekomen. De jongeman speelt al gitaar sinds zijn twaalfde en dat was… vijf jaar geleden. Hij is dus met andere woorden nog niet oud genoeg om met de wagen te rijden en mag in zijn eigen thuisstad nog geen alcohol bestellen, maar eigen muziek uitbrengen is geen probleem! Op zijn jonge leeftijd trok hij reeds de hele VSA door, om als sessiemuzikant andere muzikanten bij te staan op het podium. Nu acht hij de tijd rijp om zijn eigen muziek uit te brengen en deze te promoten. Zijn eerste EP heet The Rainmaker Sessions en deze kwam hij enkele dagen geleden in Brussel presenteren. Niemand van Zware Metalen was op dat optreden aanwezig, maar zijn album willen we gerust kort even bespreken..

Eerst een bekentenis.. het scheelde geen haar of ik had deze EP aan mij laten voorbij gaan. Meestal beluister ik kort even wat nummers om mezelf een idee te geven van de muziek die mij wordt voorgelegd. Een beetje een vangnet om niet vast kleven aan een album dat ik absoluut spuugslecht vind. Het gebeurt af en toe dat ik het nog zitten heb.. kuch Mr. Maggot kuch.. maar meestal filter ik de bagger er snel uit. Nu legde ik deze EP op en de eerste twee nummers deden me al snel beslissen om deze terug op de hoop te smijten. Vertigo is een enorm flauw poprocknummer. Weezer, maar dan zwaar verkouden of tegen zijn zin op het podium. Hierop volgt dan een cover van T.Rex’ 20th Century Boy. Tja, wat kan ik zeggen? het is een cover zoals je er ieder weekend wel één live kan horen in de kroeg om de hoek.

Deze muziek ligt me niet en is eigenlijk ook niets voor Zware Metalen. Misschien dat hoeravoorpopstront.com er een recensie aan wil wijden. Wie weet? Maar kijk, ik legde nog even het derde nummer van de EP op en veranderde mijn mening volledig. Sage is nog steeds poprock. Laten we hier niet onnozel over doen, maar het heeft echt wel iets. Doet me een beetje denken aan Blind Melon, een 90’s indierockband uit California. Je weet wel, die gasten van No Rain en Mouthful Of Cavities. Deze Sage is een aanstekelijk nummer met een leuke melodie en een plezierige baslijn. Naar het einde toe steekt zelfs een brave maar amusante gitaarsolo de kop op.

Aandacht is getrokken. Ik geef nu het vierde nummer ook alle kansen. Dit nummer heet Everything Lies en presenteert zich compleet anders dan de voorgaande deuntjes. 90’s poprock, dat weer wel, maar netjes gedaan hoor. Radiovriendelijk en goedgekeurd door mama en papa, maar dat hoeft niet slecht te zijn. Het vormt de perfecte springplank naar de afsluiter van de plaat.

Eindigen doet de EP immers met Beauty In Pain. Het nummer klinkt zoals de titel doet vermoeden: mooi en toch voel je de pijn. Is dit echt een zeventienjarige die we hier horen? Max Frye klinkt breekbaar en volwassen in zijn emoties. Nu niet om jonge lezers te dissen, maar de tienerjaren zijn er om drama te maken om niets en iedere tegenslag te doen overkomen als het einde van de wereld. Deze Beauty In Pain voelt echter doorleefd aan. Opnieuw valt mij een leuke baslijn op, hoewel ik van de promo kan aflezen dat de band het officieel zonder bassist doet. Dave Marchall of Max Frye zelf legde met andere woorden de gitaar even opzij om deze baslijnen in te spelen. De drum is op de hele EP droog en inspiratieloos, de ritmegitaar vrij gereserveerd, maar de basgitaar springt me dus in het oor. Ik heb wel vaker een zwak voor bassisten die meer doen dan puur het ritme volgen of de harmonie bewaken, of het toch alleszins zo doen overkomen.

Max Frye is de naam en hij moet nog volwassen worden. Althans volgens de wetgeving want op muzikaal gebied is hij dit reeds. Deze EP viel me uiteindelijk heel goed mee. Wat braafjes en absoluut geen metal. Ik denk dat onze kameraad niet goed door had dat hij zijn EP naar een metal e-zine heeft opgestuurd. Zware Metalen is voor een Engelstalige even onverstaanbaar als de gemiddelde Oekraïense achternaam voor ons. Veel medeklinkers vooral. Dus als extreme metal eerder je ding is zal deze EP je even goed bevallen als een prostaatonderzoek.

Ik leerde in ieder geval dat ik niet te snel iets mag afschrijven. Soms brengt het op om even door te bijten. Deze jongen komt er wel. Hij kan zingen, hij kan gitaarspelen, hij kan teksten schrijven en hij kan naar alle waarschijnlijkheid goed basgitaar spelen ook. De toekomst zal uitwijzen waar deze jongen zal eindigen. Vergeten als Jonny Polonsky, of bewierookt als Jeff Tweedy. Het talent heeft hij in ieder geval. Ook al is dit geen metal..

Label:

Eigen Beheer, 2021

Tracklisting:

  1. Vertigo
  2. 20th Century Boy
  3. Sage
  4. Everything Lies
  5. Beauty In Pain

Line-up:

  • Max Frye: Zang & Gitaar
  • Dave Marshall: Gitaar
  • Paul Simmons: Drum

Links: