Mr. Maggot – Before The New Dawn

Geschreven door op 24-08-2021 om 18:50.

Ik beluisterde de laatste tijd heel wat goede platen. Een genre dat ik al even niet meer recenseerde is echter Nu-metal, je weet wel, Fred Dursts glorietijden die te pas en vooral te onpas nog eens tevoorschijn springen om onschuldige luisteraars te pesten. Syfilis werkt naar het schijnt ook zo. Dat is eigenlijk een beetje wat mij overkwam met deze Before The New Dawn van Mr. Maggot. Hoe ben ik toch in deze situatie terechtgekomen?

Even terugspoelen. Enkele dagen geleden zat ik op Alcatraz Festival in Kortrijk. Daar zag ik een schitterende Bizkit Park aan het werk. Voor wie deze band niet zou kennen, het betreft eigenlijk ambiance-metal. Het is een tributeband die een ode brengt aan de vroege jaren 2000 en dus de ene na de andere nu-metalklassieker terug tot leven brengt. Best een leuke band hoor. Het deed me terugdenken aan de tijd dat ik Korn, Papa Roach en (hed)PE vrij hoog had zitten. Ja, ik weet het, maar moest je mijn kapsel van toen kunnen zien zou je het wel begrijpen. En ik was jong. Heel jong.

Maar goed, ik voelde me nostalgisch en wilde heel graag nog eens een Nu-metalalbum beluisteren. Het toeval wilde nu dat er net zo’n album op onze redactie was terechtgekomen. Nadat mijn collega-redacteurs het afwisselend als onderlegger en als kaasplank hadden gebruikt raakte deze toch tot bij mij. Leuk leuk, eventjes de eeuwwisseling terug herbeleven. Nu-metal was zo slecht nog niet!

Of is dat een valse herinnering? De plaat ligt nog maar net op en ik besef al dat dit geen nieuwe Linkin Park of Mudvayne zal worden. Ik geef deze band en zijn album echt alle kansen – echt, ik was zo goed gezind – maar dit werkt echt niet. All The Gods Are Dead kent een leuk basriffje en de Nu-metal druipt er rijkelijk vanaf. Net wat ik besteld had, toch? Mr Maggot’s stem werkt echter niet nostalgisch maar vooral op mijn zenuwen. Ja, ik hoor er een beetje Clawfinger in, maar tekstueel is het maar povertjes: “what’s going on in the world today, what’s up with Internet, oeh yeaaah” is de poëtisch ijzersterke openingszin die zich uit mijn boxen perst. Het wordt heel moeilijk voor deze Mr Maggot’s om dit nog recht te trekken, maar komaan, ik neem mezelf voor om niet de complete hufter uit te hangen en deze band een kans te geven.

Helaas. Het doet me echt weinig of niets, tenzij je zure oprispingen meetelt. Het tweede nummer flatline doet trouwens precies wat het belooft. Pas bij de derde track (I Can’t Get No) Satisfaction – ja inderdaad cover van de Rolling Stones’ klassieker uit 1965 – knik ik een beetje mee met mijn hoofd, maar laten we eerlijk zijn, meer omdat het origineel zo goed is want deze versie is zelfs niet goed genoeg om als veevoeder te gebruiken. De zangers klinken zat of toch alleszins zoals mijn vrienden en ik klinken wanneer we dit nummer proberen mee te kwelen. De buren stuurden al voor minder de politie op ons af. 1965 is trouwens niet zo’n sterk nu-metaljaar. Gewaagd van deze Finse band.

De ene na de andere flauwe popmetal wordt hierop op mij afgevuurd. Ik kan geen kant op. Dit is echt oneerlijk. Had ik geen afspraak bij de tandarts of zo? Je weet wel, iets leukers om te doen. This Is It, het zesde nummer op de plaat, vat mijn gevoel ongewild goed samen. Ik entertain mezelf een beetje met de gedachte dat de zanger tijdens het refrein als een kip klinkt. Ja, ik plaats met plezier een linkje hieronder. Oordeel gerust zelf.. tok tok tok.

Crashing Down klinkt eindelijk een stuk meer zoals hedendaagse Nu-Metal dient te klinken. Leuke vibe, een refrein dat verrassend hard weerklinkt. Ik begin te hopen op beterschap, maar deze ijdele hoop wordt keihard tot gruis geslagen door het volgende nummer The Abyss. Deze is mogelijks al het ergste wat er op deze hele schijf is gepasseerd. Wat een verspilling van moleculen is dit album zeg. En terwijl ik dit typ palmt het negende nummer Wake Me Up reeds mijn woonkamer in als ware het een slechte scheet. Ik ga hier stoppen met commentaar geven want ik ben een schatje en helemaal niet zo gemeen als ik nu overkom. Ik voel echter dat ik voorbij mijn limieten word geduwd. Beetje zoals de verplichte godsdienstlessen die ik op mijn tien jaar diende bij te wonen. Ik ken mensen die choco op salami doen en dit smakelijk opeten, wel, zelf die mensen acht in niet in staat deze plaat uit te luisteren. Ik zou een medaille moeten krijgen ja. Ah je denkt dat ik overdrijf? Ik wilde een link naar de scheet in kwestie plaatsen, maar zelfs Youtube heeft dat nummer blijkbaar geweerd.

Er bestaan nog goede Nu-Metalbands. Tetrach of Tallah bijvoorbeeld. Het genre is absoluut nog niet dood en laten we daar met zijn allen blij om zijn. Deze Mr. Maggot doet zijn soortgenoten echter geen eer aan. Mr. Maggot is het soloproject van een Finse muzikant die zichzelf naar eigen zeggen alles zelf aanleerde qua muziek. Doodserieus, dat vind ik sterk. Nee echt! Ik snap het als je denkt dat ik sarcastisch bezig ben, maar de man kan overweg met de instrumenten die hij gebruikt. In ieder geval stukken beter dan ik ermee overweg kan. Het is gewoon jammer dat de mayonaise in zijn geheel niet pakt. Het zou ook al helpen indien Mr. Maggot iemand anders zou vinden om zijn nummers in te zingen. 

Nu goed, ik lustte deze plaat mogelijks nog minder dan ik choco met salami lust. Verrassend, ik weet het want ik heb het tot nu nog goed kunnen wegsteken. Helaas kan ik deze plaat geen goede score geven. Ik koos er daarom voor om gewoon geen punten uit te delen. Er is zeker hoop voor deze band. Het is makkelijk om iets af te breken dat niet goed is. Zelf zou ik het niet beter kunnen, maar hey, nieuwsflits.. ik stopte met muziek maken toen ik negentien was. Zelfkennis en al. Laten we hopen dat Mr. Maggot genoeg zelfkennis heeft om zijn muziek te verbeteren waar nodig.

Label:

Eigen Beheer, 2021

Tracklisting:

  1. All The Gods Are Dead
  2. Flatline
  3. (I Can’t Get No) Satisfaction
  4. Has The World Gone Mad
  5. The Red King
  6. This Is It
  7. Crashing Down
  8. The Abyss
  9. Wake Me Up
  10. Relexation

Line-up:

  • Mr. Maggot – Alles

Link: