Masterplan – Aeronautics
AFM Records, 2005
Ik heb met bijzondere belangstelling uitgekeken naar het vervolg op de in 2003 begonnen successtory van het (grotendeels) Duitse Masterplan. De band rond wereldzanger Jorn Lande en de twee ex-Helloween leden Uli Kusch en Roland Grapow wist mij dat jaar met het titelloze debuut volledig te overrompelen. Kennelijk was ik niet de enige, want prompt werd aan het einde van het jaar de kersverse band in diverse onafhankelijke polls uitgeroepen tot beste band danwel beste debuterende band van het jaar. Een knappe prestatie, die de lat voor het tweede album bijzonder hoog legt. We zullen ons eens gaan verdiepen in het uiteindelijke resultaat.
De nieuwe plaat is Aeronautics gedoopt, en heeft, zonder de pretentie te willen hebben een conceptalbum te zijn, de rode draad “vliegen.” Het zegt eigenlijk bijster weinig over de begeleidende muziek, want als je niet van die rode draad af zou weten zou er ook geen kans zijn er via tekst of muziek in het bijzonder op geattendeerd te worden. Maar laten we eens naar de muziek kijken. Vanaf opener Crimson Rider blijkt dat de band niet heeft stilgezeten, maar hard heeft gewerkt een kwaliteitsschijfje af te leveren. De initiële schok die ik bij het eerste album had is weliswaar weg, maar het nummer pompt en rockt dat het een lieve lust is, en klinkt als de spreekwoordelijke klok. Ook opvolgers Back for my Life en het van een zeer mooie inleidende melodie voorziene Wounds mag er zeker zijn. Ook het refrein van laatstgenoemde weet het kippenvel op de armen te laten verschijnen.
Wat vooral opvalt aan het nieuwe materiaal, en we laten in het midden of dit een positief of negatief punt is, is dat Aeronautics exact klinkt als het debuutalbum. Jazeker, de songs zijn in sommige gevallen beter (echter, soms ook slechter), maar opzienbarende vooruitgangen zijn niet geboekt. Zo had ook het navolgende I’m not Afraid zo op het debuutalbum kunnen staan, en brengt het majestueuze, zodra je iets verder luistert dan de prachtige melodieën, eigenlijk niet meer als een tweede Crystal Night.
Maar waarom ben ik dan zo euforisch over deze plaat? Misschien komt dat juist omdat er niets veranderd is. Juist omdat de heren geen vreemdsoortige bokkensprongen hebben proberen uit te halen, en de fans gewoon hebben gebracht wat er verwacht en gewenst werd: een ijzersterke tweede plaat die zich moeiteloos kan meten met het debuut, en soms zelfs weet te overtreffen. Zo rest ons onder andere nog de prachtige ballad After This War en het wederom in prachtige refreinen grosserende Falling Sparrow, voordat Aeronautics uitmondt in een zinderende apotheose in de vorm van Black in the Burn. Volgens heer Grapow is hier geprobeerd een tweede Keeper of the Seven Keys te maken. Qua melodieën klopt dit niet, qua veelzijdigheid zeer zeker wél. Lande excelleert in deze lange song, de ritmesectie ronkt en Grapow tovert de ene prachtige gitaarsolo en melodie na de andere uit de mouw. Een prachtig einde van een al even prachtige cd.
Ik kan niet zo bijster veel zinnigs meer zeggen over Aeronautics, behalve dat de band het ‘m heeft weten te flikken met een briljante tweede cd te komen. Mijn verwachtingen waren uitermate hoog gespannen, en ik ben blij dat ik nu weer opgelucht adem kan halen. Masterplan heeft bewezen wat we in ons hart eigenlijk al wisten, namelijk dat dit geen eenmalige stunt is, niet een gelegenheidsband, maar een volwaardige, getalenteerde metalband waar menig band nog iets van kan leren. Als powermetal jouw ding is, en je hebt in 2005 maar geld voor één enkele plaat, laat het dan Aeronautics zijn!
Tracklist:
- Crimson Rider
- Back For My Life
- Wounds
- I’m Not Afraid
- Headbanger’s Ballroom
- After This War
- Into The Arena
- Dark From The Dying
- Falling Sparrow
- Black In The Burn
- Jorn Lande – vocals
- Roland Grapow – guitar
- Axel Mackenrott – keyboards
- Jan S. Eckert – bass
- Uli Kusch – drums
Line-up:
Links:
Masterplan
AFM Records