Dat biografieën die bij reviews worden aangeboden nogal eens vol staan met onzin is wel bekend. Maar uit marketingoogpunt is dat ook niet zo heel gek. Een label wil een band toch aan de man brengen. Niet zelden wordt er daarom hysterisch geschreeuwd dat dit album het beste ooit is of dat album een terugkeer is naar de begindagen, toen alles beter was. Prima. Ik neem dat altijd met een korreltje zout. Wat ik met tienduizend kilo zout neem is de biografie die meegeleverd wordt met het vijfde album van de band Manifest.
Hierin wordt gesteld dat de band raakvlakken zou hebben met Machine Head, Mastodon en Entombed. Nu zijn dat bands die ik wel kan waarderen, dus mijn interesse was gewekt. Het was een van de redenen dat ik deze review wel wilde schrijven. Nou… The Sinking klinkt net zoveel als Machine Head als het geluid van een op de grond vallende gevulde koek. Het klinkt net zoveel als Mastodon als het geluid van een cola opboerende berggeit in de Zwitserse alpen. Het heeft net zoveel gemeen met Entombed als Starbucks met koffie. Wat een onzin.
The Sinking bestaat uit elf nummers. Gemeenschappelijke deler is dat ze allemaal een verhalende stijl hebben. Dat komt vooral door zanger Stian die zijn teksten vertellend voortdraagt. Wat de songs zeker niet gemeenschappelijk hebben, is coherentie. Manifest gaat van hot naar her. Bij opener The Origins denk je aan het begin nog met een thrashband te maken te hebben, maar verderop in het nummer hoor je ineens ratels en wat merkwaardige stijlwisselingen waardoor het wel wat weg heeft van Dog Fashion Disco. Overigens opnieuw zonder de goede songs. En dit gaat de hele plaat door. Het maakt de plaat wat onbeluisterbaar. Ik kan het altijd waarderen als bands iets nieuws proberen, maar hier slaat Manifest de plank gewoon mis. Het gaat van hakkende thrashriffs tot wat darkwave-ideeën. Elk nummer lijkt de band iets anders uit te proberen en vaak zijn het matige ideeën. Wat hierin zeker niet meehelpt is de gekozen productie. De verschillende instrumenten en zang zijn qua volume niet op elkaar afgesteld. Het klinkt als een brij van geluid die op je afkomt. En dan klinken de drums veel te dof en de zang veel te hard, wat het allemaal niet beter maakt.
Is er dan helemaal niets te genieten op de plaat? Toch wel, een klein beetje. Zo is de dreigende riff in Upriver best aangenaam, maar vervolgens duurt dat nummer weer veel te lang. Ook het nummer LGAD (dat overigens een ode is aan de overleden zanger LG Petrov van Entombed) kent best een goede opbouw met een prima solo. Het zijn kleine lichtpuntjes. Ik heb een paar keer naar deze plaat geluisterd en daar laat ik het ook bij. Geen genietbare plaat, dit The Sinking.
Score:
35/100
Label:
Vicisolum Productions, 2022
Tracklisting:
- The Origins (of Beebee & BB)
- Upriver
- Jobkill
- Final Curtain Fall
- Mistakes
- Infant Rage
- L.G.A.D. (Bonus track)
- The Sinking Pt. 1
- The Sinking Pt. 2
- The Meeting (Bonus track)
- Better Ideas & Worse Solutions
Line-up:
- Stian Leknes – Zang
- Ole Marius Larmerud – Gitaar
- Alessandro Elide – Drums
- Johnny Wangberg – Basgitaar
Links: