Maladie – Plague Within
Apostasy Records, 2012
Maladie is een nieuw ensemble van Duitse muzikanten en zangers en één Belg. Niet zomaar de eerste de beste muzikanten, want op drums vinden we onder meer al Cornelius Althammer terug van topband Ahab. Met Plague Within lanceren de zes heren het concept ‘plague metal’, wat eigenlijk neerkomt op progressieve black metal, met songs die niet enkel over ziekte gaan maar ook wel lichtjes de zieke kant opgaan qua textuur.
Het is zeker even wennen, ook omdat je moet zoeken naar wat houvast bij het luisteren van Maladie. Niet altijd, sommige momenten zijn uiterst gematigd, maar op bepaalde momenten is de emmer overvol. Misschien dat dit ook wat eigen is aan het concept: vlagen van psychologische gemoedsrust, maar met bepaalde vlagen van waanzin die telkens terugkomen en dat op ongecontroleerde wijze. Allemaal goed en wel, Maladie brengt het allemaal best diepgaand, maar sommige zaken moeten wat wennen. Zanger Déhà, die we onder meer kennen van Deviant Messiah is het al gewend om mee te screamen in progressievere black metal-varianten, maar hier doet hij het samen met cleane vocalen, wat wel even gek is als je het allemaal tezamen op je bord krijgt.
De squeels zijn er misschien net te veel aan, vooral dan op een black metal-basis die balanceert tussen hevig beuken en Satyricon-vlagen op opener Animus Fatalis. Muzikaal is het al even gewaagd op bepaalde momenten: soms krijg je gewoon pure rust mee, zoals met Imperditus, maar wanneer het losbarst kan het alle kanten op. Yersinia Pestis levert het bewijs met vlijmscherpe gitaren, agressieve drums, een slepend intermezzo, zwarte melodieën en tot slot wat tintelende, oosterse lijnen. Die immense stijlschommelingen worden ook aangehouden naar Morbus en 1979 toe. De eerste song bestaat weer uit erg knap pianowerk, maar nadien breekt de zieke prog/black weer los, zelfs met wat meer vettigheid in de Duitse vocalen en met misschien iets meer Noorse lijnen in de gitaren, althans hier en daar want het helt al gauw over naar jolijtige melodieën op gitaar en wat smerigheid die me doet denken aan Peste Noire.
?
Heel wat om te verwerken, maar dat zal ook wel de bedoeling zijn van deze heren. Ik ben zelf nog niet volledig overtuigd: hier en daar lijkt deze muziek in een zeker doel uit te monden, maar steeds blijf je gemindfucked achter. Een leuk element om uit te spelen en dat maakt het uiteraard tot experimentele prog, maar het contrast valt soms wel op tussen de iets mindere en de echt machtige momenten, zoals die er onder meer zijn aan het einde van 1979 en de kracht bij aanvang van Yersinia Pestis. Iets teveel prog-momentjes waar minder houvast, maar ook minder vlees op zit, en die zouden er nog uit mogen. Laten we het houden bij geschifte black met erg sterke en zieke partijen, maar waar het nog net dat ietsje meer diepgang en kwaliteit kan bereiken op een pak momenten. Desalniettemin een stevige plaat die eens wat afwijkt van de hedendaagse norm en net daarom al een aankoop waardig is.
Tracklisting:
- Animus Fatalis
- Imperditus
- Yersinia Pestis
- Pes Equinovarus
- Morbus
- 1979
- Transgressus
Line-up:
- Cornelius Althammer – Drums, Bass
- Mark Walther – Guitars
- Björn Köppler – Guitars
- Déhà – Keyboards, Vocals
- Bernd Wener – Vocals
- Alexander Wenz – Vocals
Links: