Mädhouse – Down ‘n’ Dirty

Geschreven door op 09-09-2022 om 19:15.

Mädhouse – mèt trema dus – was nieuw voor mij. Het bandlogo is niet zo makkelijk te lezen, maar de muziek is wel makkelijk te ontcijferen: pure sleazy glamrock met een bijzonder grote knipoog naar de hoogdagen van dat genre: de jaren ’80. Het geföhnde kapsel en de vrouwelijke look die toen in waren laat het Oostenrijkse kwintet wel achterwege. Maar de sound: boenk erop en dat hoor je op het derde album Down ‘n’ Dirty.

Het debuutalbum Money Talks Bullshit Walks uit 2019 kreeg een heel positief oordeel van Zware Metalencollega René. Vorig jaar brachten de heren Bad Habits uit. En nu dus het twaalf nummers tellende Down ‘n’ Dirty.

Openen doen ze met het titelnummer. Twee zaken vallen me op: de schurende, hoge stem van Tommy Lovelace (hmm, zou dat een artiestennaam zijn of zo?) past perfect in het genre. Hij verwijst zowel naar Joe Elliot van Def Leppard als naar Mark Slaughter (Vinnie Vincent Invasion bijvoorbeeld), Tom Keifer (Cinderella) en dergelijke, maar naar manier van zingen toe zeker ook naar Lenny Wolff van Kingdom Come. In tegenstelling tot de algemene vette sound klinkt de sologitaar minder sleazy dan verwacht, vrij clean zelfs. Die lijkt zelfs sterk op het werk van wijlen Mark St. John en Bruce Kulick tijdens hun passage bij Kiss in de jaren ’80 en ’90.

Hard Luck en Kiss And Tell (jiehaa, cowbell à volonté in dat nummer hoor) gaan op dezelfde weg verder: korte riffs, duidelijke vocalen, hoge achtergrondvocalen in de meezingrefreinen zorgen voor een melodieus geheel. Herinneringen aan mijn verzameling LP’s en cassettes uit de jaren ’80 komen naar boven want dergelijke bands tierden toen welig. En in tegenstelling tot nu werd het genre niet met zo’n scheef oog bekeken.

Soms laat Mädhouse de glam eens voor wat hij is, wat een “gewoon” hardrocknummer oplevert, zoals This Is Horrorwood. Maar toch vind ik ze beter als ze vettig, sleazy en bluesy uit de hoek komen, zoals op In The Doghouse of Kung Fu Holidays. Onwillekeurig denk ik terug aan oude clips met zweterige schaarsgeklede blonde of zwartharige dames met een metershoog en even breed kapsel die wulps rond bandleden kronkelen en onze puberhormonen nog wat meer in vuur en vlam staken.

Wie graag verwijzingen leest naar andere bands: Def Leppard mag je daar zeker bij rekenen, maar Mädhouse is een stuk minder poppy. Een nummer als Love Is Blind verwijst zowel naar Ratt als de vroege Mötley Crüe bijvoorbeeld.

Goed ja, de obligate ballad hoort er ook bij natuurlijk. You and I Against The World in dit geval, nogal schatplichtig aan wat Guns N’ Roses op dat vlak op de markt heeft gebracht. Niet slecht hoor, maar ballads hoeven niet echt voor mij.

Samengevat is Down ‘n’ Dirty van Mädhouse een van de beste albums van 2022 in het sleazy/glamrock-genre dat alle ingrediënten bevat die dat genre zo specifiek maken. Natuurlijk denk je dan terug aan de voorbeelden van veertig jaar terug, maar is dat niet eerder een kwaliteit dan een gebrek? Liefhebber van het genre? Schaf dit blind aan en ook jij krijgt binnenkort een kronkelende blondine aan je zijde! Gegarandeerd!

Score:

82/100

Label:

ROAR - Rock Of Angels Records, 2022

Tracklisting:

  1. Down ‘n’ Dirty
  2. Hard Luck
  3. Kiss And Tell
  4. Passion Killer
  5. This Is Horrorwood
  6. In The Doghouse
  7. You And I Against The World
  8. Kung Fu Holidays
  9. Much II Much
  10. Love Is Blind
  11. You Can’t Lead A Whore
  12. Antihero

Line-up:

  • Tommy Lovelace – Vocalen
  • Mikky Stixx – Gitaar
  • Thommy Black – Gitaar
  • Rickey Dee – Bas
  • Casey Jean Eiszenman – Drums

Links: