Machine Head – Unto The Locust
Roadrunner Records, 2011
Als er een band is die weet wat het is om een debuut te hebben dat tegelijkertijd een vloek en een zegen is dan is het Machine Head wel. Het in 1994 verschenen Burn My Eyes kwam uit in een periode dat metal zo goed als dood was. Burn My Eyes wortelde stevig in de Bay Area thrash, maar had daarnaast de moderne agressie die een band als Pantera kenmerkte en een productie die nog steeds staat als een huis. Machine Head kon direct op toer met Slayer en kende een vliegende start.
Opvolger The More Things Change verraste al niet meer en de band wist de, voornamelijk door de pers opgelegde, verwachtingen niet geheel in te lossen. Met de door de fans niet geheel onverdeeld positief ontvangen gitarist Ahrue Luster in plaats van Logan Mader verkende de band de grenzen van de goede smaak met The Burning Red en Supercharger die behoorlijk beïnvloed waren door de destijds heersende nu-metal stroming. Nadat Luster werd vervangen door Phil Demmel keert de band langzaam terug op het rechte pad met Through The Ashes Of Empires en met het tot voor kort meest recente album The Blackening neemt Machine Head een plaat op die serieus kan wedijveren met het legendarische debuut. Een dikke vier jaar na het verschijnen van The Blackening en eindeloos toeren is daar dan eindelijk de opvolger. En de verwachtingen zijn, als gewoonlijk, hooggespannen.
Wat direct opvalt aan Unto The Locust is de geringe speelduur. Het album klokt slechts een kleine 50 minuten. Het klinkt wellicht raar, maar daarin onderscheidt deze plaat zich in positieve zin van zijn voorganger die gewoon te lang duurde. De zeven tracks op dit zevende studioalbum duren rond de zes à zeven minuten, maar vervelen desondanks geen seconde. Machine Head grijpt eens te meer terug naar de Bay Area thrash uit de jaren tachtig. Luister maar eens naar het begin van This Is The End dat verdacht veel op samenspel van James Hetfield en Lars Ulrich lijkt. Dankzij de vette productie klinkt het allemaal toch lekker modern. Op Unto The Locust laat de band zich van haar meest melodieuze kant horen. Na enkele malen kan je de refreinen van de nummers zo meebrullen. Daarnaast maakt Machine Head ruim baan voor soms zelfs gedubbelde gitaarsolo’s. Het album staat er bol van. Ik verdenk Flynn er zelfs van dat hij het intro van Be Stil And Know heeft afgekeken van Iron Maiden‘s Wasted Years. Wat mij betreft niets mis mee. De zeven songs zijn zonder uitzondering sterk en zullen er bij de fans in gaan als zoete koek.
Unto The Locust is een waardige opvolger geworden van The Blackening. Nee, het evenaart niet het debuut. De impact van die plaat is simpelweg niet te toppen. Het helpt wat mij betreft ook niet mee dat Flynn af en toe met zijn cleane zang de plank behoorlijk misslaat. Dat geldt ook voor het kinderkoor dat afsluiter Who We Are inluidt en uitwuift. Sympatiek, maar vals en doet dus afbreuk aan een verder prima nummer. Unto The Locust was even wennen voor mij, maar ik merk dat de plaat voorbij is voor je er erg in hebt en dat ik de verleiding niet makkelijk kan weerstaan om hem dan nog eens te beluisteren. Op naar album nummer acht dat wat mij betreft niet meer zo lang als deze op zich zal laten wachten.
Tracklisting:
- I Am Hell (Sonata in C#)
- Be Still and Know
- Locust
- This Is the End
- The Darkness Within
- Pearls Before the Swine
- Who We Are
Line-up:
- Rob Flynn – zang, gitaar
- Phil Demmel – gitaar
- Adam Duce – bas
- Dave McClain – drums
Links: