Lonely Robot – Under Stars

Qua hardheid is de plaat die voorligt een twijfelgeval voor deze site. Toch zijn er redenen genoeg voor een recensie. Allereerst komt Under Stars uit op Inside Out Music, het label dat ons dit jaar al knappe releases heeft gegeven met als voorlopig (?) hoogtepunt Empath van Devin Townsend. Daarbij komt dat Lonely Robot een project is van John Mitchell. Deze heeft zijn gitaar laten horen op diverse grote prog releases, waaronder albums van Arena en het door Zware Metalen ook besproken Frost*. Belangrijkste en doorslaggevende reden is echter dat Under Stars een heel, heel mooie plaat is.

Terminal Earth zet direct al de sfeer voor het album. Het is een bombastisch science fiction intro zwaar van synthesizers. Het is ook dat instrument dat verderop het geluid grotendeels bepaalt. Wel krijgt de gitaar naarmate het album vordert steeds meer ruimte. En gelukkig maar! Want  het elektronische geluid past zeker bij het thema, maar de werkelijke kracht van John Mitchell ligt wat mij betreft toch in zijn magistraal gevoelige solo’s. Dat de man wel eens naar David Gilmour heeft geluisterd mag duidelijk zijn. Maar omdat hij soms wat feller uithaalt is hij zeker geen kopie. Daarbij komt dat rationele overwegingen als deze alle belang verliezen als je weer eens ver het universum in wordt gesleurd door nog maar eens zo’n gloedvolle buitenaards klinkende solo.

Maar Mr. Mitchell heeft meer dan één talent, want hij blijkt ook een vaardig songschrijver die erin slaagt zijn pakkende songs vol emotie te stoppen. Daarbij zal hij net als Icarus uit de derde track van het album misschien voor sommigen net te ver gaan. Voor mij blijft hij echter aan de goede kant van de grens tussen gevoelig en bewust tranen trekken (met uitzondering van de laatste track waar hij er dan ook gelijk maar even stevig overheen gaat).

Hoogtepunten zijn er te over op dit album. Mijn persoonlijke favoriet is op dit moment How Bright Is The Sun? Zowel het thema van de track (de zon als stervende ster) als de schoonheid ervan maken weemoedig. Beginnend met een heel rustige toetsenpartij als Trent Reznor op zijn meest introspectief, ontvouwt zich een mooie open track met een onthutsend mooi refrein gevolgd door gitaarpartijen die rechtstreeks tot de ziel spreken. Niet veel minder mooi is de titeltrack die begint als Owl City (brrr!) maar een heel pakkende brug naar het refrein heeft en de basis blijkt te zijn voor één van de fraaiste gitaaruitspattingen op het album.

Fraai is ook Ancient Ascendant waarin, zoals dat hoort bij goede science fiction een link wordt gelegd naar de realiteit middels de zinnen ‘What happened to reality, the art of making sense?’ Het nummer kent overigens een vrij stevige keyboardriff (ik wist ook niet dat het bestond) waardoor het één van de hardere tracks van het album is. Hardste nummer is echter When Gravity Falls dat dan toch succesvol de progmetalregionen van Porcupine Tree en consorten betreedt. Daartegenover staat dan weer het eerder genoemde Icarus dat synthesizerpop exploreert middels een brug die verdacht veel lijkt op die in When Smokey Sings van ABC (weer brrr!). Het mag duidelijk zijn dat er op deze plaat veel te ontdekken is.

John Mitchel werkte de visie die hij had voor zijn Lonely Robot uit in een trilogie waarvan Under Stars de laatste plaat is. Het is een warm en passend einde. En toch zou het jammer zijn als ‘ground control’ het contact met de Lonely Robot hiermee voorgoed verloren heeft. Met Under Stars heeft het oude beestje namelijk nog net een paar van de meest aangrijpende liedjes van het jaar onze kant op gestuurd.

Score:

85/100

Label:

Inside Our Records, 2019

Tracklisting:

  1. Terminal Earth
  2. Ancient Ascendant
  3. Icarus
  4. Under Stars
  5. Authorship Of Our Lives
  6. The Signal
  7. The Only Time I Don’t Belong Is Now
  8. When Gravity Falls
  9. How Bright Is The Sun?
  10. Inside This Machine
  11. An Ending

Line-up:

  • John Mitchell – Vocalen, gitaar, keyboards, basgitaar
  • Craig Blundell – Drums
  • Steve Vantsis – Basgitaar

Links: