Met zanger Eric Wagner en bassist Ron Holzner heeft The Skull twee oud-leden van de Amerikaanse doompioniers Trouble in de gelederen. Dat schept verwachtingen. Als je je echter verheugt op de krachtige loeiende sirene die Mr. Wagner in de jaren ’80 en ’90 had, zul je bij eerste beluistering mogelijk wat teleurgesteld zijn. De eens machtige stem lijkt niet meer te zijn wat zij geweest is en wordt op dit album vooral ingezet voor melodieuze (bijna) praatzang. Dat neemt echter niet weg dat The Endless Road Turns Dark een plaat is die het verdiend om vaker beluisterd te worden.
De monumentale beginriff van de strategisch aan het begin van het album geplaatste titeltrack laat er direct geen misverstand over bestaan: ook de tweede plaat van The Skull geeft ons klassieke Sabbathiaanse doom (om niet alweer het woord Trouble te laten vallen). Het nummer is traag, melodieus en heavy en kent een refrein dat pakt. De hoge zang en uithalen mogen weliswaar grotendeels verdwenen zijn, de heer Wagner weet duidelijk nog steeds hoe hij een aanstekelijke zanglijn moet brengen. De bijna zeven minuten die het nummer duurt laten de gitaristen veel ruimte om hun met gevoel gespeelde solo’s over de zware riffs weg te zetten. Onze doomtrip is begonnen!
Het volgende Ravenswood start met een iets snellere riff, maar schrik niet, we blijven nog ruimschoots binnen de grenzen van het doomgenre. In de mooi gedubbelde zang laat Mr. Wagner nog even horen dat de hogere stem kennelijk nog wel ergens in hem verscholen zit. Vermoedelijk voelt hij zich heden ten dage echter meer op zijn gemak in de lagere regionen. Inmiddels begint wel duidelijk te worden dat The Skull op The Endless Road Turns Dark meer als het Trouble van midden jaren ’90 van de vorige eeuw klinkt dan het huidige Trouble.
Breathing Underwater en From Myself Depart zijn dan weer wat rustiger doordat zij terugvallen op een etherisch gitaarthema respectievelijk een fraai basloopje met rustige drums. Laatstgenoemd nummer eindigt zelfs met een mooi bluesy gitaartje. In deze statige nummers valt de praatzang extra op omdat de zanglijnen woord voor woord en soms zelfs lettergreep voor lettergreep worden uitgestoten.
Meest indrukwekkende track is misschien nog wel The Longing, waarbij we weer op bekender doomterrein komen. Sterker nog, de logge basisriff van dit nummer klinkt wel heel bekend in de oren. Vanuit het perspectief van een stervende wordt het verlangen om eindelijk weer met zijn geliefde(n) samen te zijn bezongen. “I’m going home” klinkt het aangrijpend over gloedvol gitaarwerk. Nee, vrolijke jongens zijn die doomsters niet.
The Endless Road Turns Dark is een lekkere, zij het bij vlagen wat laidback, doomplaat, die zeker een kans verdient bij de liefhebber van het genre. En wat de stem betreft: past de tragiek en schoonheid van verval niet perfect bij de troosteloosheid van doommetal?
Score:
82/100
Label:
Tee Pee Records, 2018
Tracklisting:
- The Endless Road Turns Dark
- Ravenswood
- Breathing Underwater
- The Longing
- From Myself Depart
- As The Sun Draws Near
- All That Remains (Is True)
- Thy Will Be Done
Line-up:
- Eric Wagner – Vocalen
- Rob Wrong – Gitaar
- Lothar Keller – Gitaar
- Ron Holzner – Bas
- Brian Dixon – Drums
Links: