Legion of the Damned – Cult of the Dead
Massacre Records – 2008
Legion of the Damned doet wat elke band zou moeten doen: trouw blijven
aan de roots en met elke plaat kwalitatief een stapje voorwaarts doen. En dat
doet de band nu al ruim vijftien jaar. Eerst als Occult en sinds 2005 een
stuk succesvoller als Legion of the Damned.
Op Cult of the Dead staan geen verrassingen. Verwacht geen
experimentele passages, geen toeters en bellen, geen extra zangeresjes, geen
uitgesproken egotripperij,…niets van dit alles. In wezen is dit gewoon een
pure thrashplaat. En laat dat nu net zijn wat we in deze barre tijden ontberen:
pure muziek. Waar hoor je nog een plaat waar je één genre kunt op vastplakken?
Waar hoor je nog een plaat die van begin tot eind binnen dat genre sterke songs
biedt, zonder af te dwalen van de essentie? Waar hoor je nog pure, onvervalste
thrash die klinkt als thrash? Precies, zo goed als nergens.
Er is zogenaamd wel een thrash-revival aan de gang. Zuid-Amerika heeft de
laatste jaren een paar leuke bands voortgebracht en ook uit de Bay Area komt de
laatste tijd wel eens iets leuks. Maar is het écht subliem? Ik dacht het niet.
Net daarin verschilt Legion of the Damned van zijn genregenoten. Cult
of the Dead is gewoon een sterkere plaat dan zijn voorganger en net daarin
zit de kracht van deze band.
Je kunt cynisch gaan doen en schreeuwen dat Cult of the Dead gewoon een
logisch vervolg is, maar daarmee doe je deze knaller simpelweg onrecht aan.
Natuurlijk wordt er geen duimbreed afgeweken van de vooropgestelde stijl, maar
als ik bij mezelf denk:”Fuck, dit is nóg beter dan de vorige.” Dan zit het toch
echt snor me dunkt.
Cult of the Dead is één brok agressie. De vette riffs scheuren je om de
oren, de pakkende hooks blijven al snel hangen en zanger Maurice heeft een stem
die je uit de duizend kan herkennen. De ballans tussen snelle passages en
midtempo stukken is precies goed, zodat een maximaal rendement aan agressie
verzekerd is. Het geheel wordt feilloos uitgevoerd (zoals je mag verwachten van
een band als dit) en hoewel de productie nog een tikje helderder is dan op
Sons of the Jackal, is het rauwe randje nog steeds alom vertegenwoordigd.
Het begint al met het duistere intro. Na een paar seconden weet ik het al: dit
gaat lekker worden. Vanaf het eerste echte nummer Cult of the Dead tot
het afsluitende The Final Godsend is het verder genieten geblazen. Geen
vullertjes, geen verrassingen, maar rauwe thrash. Elk nummer van hetzelfde hoge
niveau en geen zwak moment te bespeuren. Het is haast onmogelijk om stil te
blijven zitten bij Cult of the Dead. En is dat niet waar je een knaller
aan herkent?
Tracklisting:
- Sermon Of Sacrilege
- Pray And Suffer
- Black Templar
- House Of Possession
- Black Wings Of Yog Sothoth
- Cult Of The Dead
- Necrosophic Blessing
- Enslaver Of Souls
- Solar Overlord
- Lucifer Saviour
- Final Godsend
Line-up:
- Maurice Swinkels – Vocals
- Richard Ebisch – Guitars
- Harold Gielen – Bass
- Erik Fleuren – Drums
Links: