Last Frontier – Aether (Equivalent Exchange)

Geschreven door op 16-02-2020 om 09:39.

Dit Italiaans vijftal noemt zichzelf een atmosferische heavymetalband, maar is veeleer een progressieve metalband te noemen. Ik wijt dit verkeerd etiket eerder aan hun label dan aan de band zelf. De band bestaat al sedert 2005, maar slaagde er nog nooit in om echt potten te breken. Last Frontier krijgt regelmatig te kampen met een verloop van bandleden, wat hun sound niet ten goede komt. Zo kende de band maar liefst drie verschillende zangers. Deze plaat is het eerste werk met Marco Cantoni als frontman.

Aether opent met een mystieke intro waardoor ik om God weet welke reden aan Spinal Tap moest denken. Ik zie de band zo voor mij op een podium staan met een mini-versie van Stonehenge in hun midden. Laten we hopen dat ze verder in het album het volume naar elf proberen draaien. Ze noemen zichzelf heavy metal. Toch?

De eerste echte song van Aether heet Cults Of Cargo en is eigenlijk symptomatisch voor het volledige album. Het is niet slecht, maar ook niet goed genoeg om me bij te blijven. Dit gevoel heb ik feitelijk bij ieder nummer op deze plaat.

Versta me zeker niet verkeerd. Deze band heeft potentieel. Daar bestaat geen twijfel over. Ze beschikken met Mimmo Natale over een meer dan uitstekende gitarist, hebben met Fulvio Liguori een drummer die direct zou meedraaien in een groovemetalband en zanger Cantoni kan zowel hoog, laag als krachtig zingen. Sterk hoor. Op bepaalde punten hoor je dan ook flarden van grootsheid. De tweede helft van The Willow deed me bijvoorbeeld denken aan Dream Theater. Die tempowisselingen, de lang uitgesponnen gitaarsolo. Ze hadden me zowaar mee!

Maar hier zit hem het probleem. Dit was reeds het zesde nummer van het album. Al de voorgaande nummers maakten weinig los. Je voelt waar ze naartoe willen. Ik herken er soms een glimp van DragonForce, dan weer van Iced Earth in, maar daar blijft het ook bij. In iedere lied vallen er positieve zaken op, maar werken er andere weer storend. Zo is er een vervelend synthesizerstuk in het midden van Fields Of Thetis. Dit breekt de sfeer even hard als een scheet laten op een eerste date. Op Flames Of Moloch is het de matige samenzang en een vreemde tempovertraging die ervoor zorgen dat het nummer nooit echt tot een climax komt. Hierop volgt het vervelende Wings Of Stones dat nooit echt op gang lijkt te komen. De enige opwinding in dit nummer komt er doordat Cantoni halfweg het nummer ineens een soort operabasstem bovenhaalt. Dat zag ik niet komen. Goed gedaan.

Deze band kan duidelijk beter dan wat ze tot nu toe afleverden. Laten we hopen dat ze de groepswisselingen wat onder controle kunnen houden en vooral, dat ze deze zanger kunnen behouden want hij kan bepalend worden voor hun sound. En oh, ze mogen gerust aan die volumeknop draaien hoor. Elf is altijd beter dan tien. Of een umlaut zetten op een plaats waar dit niet hoort. Last Fröntier. Ik gooi maar wat tips in de lucht.

Score:

68/100

Label:

Revalve Records, 2020

Tracklisting:

  1. Toward The Last Frontier
  2. Cults Of Cargo
  3. Fields Of Thetis
  4. Flames Of Moloch
  5. Wings Of Stone
  6. The Willow
  7. The River
  8. The Brier
  9. Shahar

Line-up:

  • Marco Cantoni – Zang
  • Mimmo Natale – Gitaar
  • Ciro Fasano – Synthesizer
  • Salvatore Argiento – Basgitaar
  • Fulvio Liguori – Drum

Links: