Korpiklaani – Manala
Nuclear Blast, 2012
Met hun achtste langspeler dalen de vrolijke heren van Korpiklaani dit keer af naar de ‘onderwereld’, dat is althans waar deze nieuwkomer Manala voor staat in hun moedertaal. Je weet dat je zoiets meteen met een grove korrel zout moet nemen, want Korpiklaani zal altijd te amusant zijn om ooit in de duisternis rond te dwarrelen, maar misschien zitten er toch lichtelijk wat minder tierlantijntjes in.
Dat betekent niet dat zwier, dans en melodie verdwijnen. Kunnia geeft het ideale startschot met catchy melodieën en een basis die stevig rockt, maar de nadruk ligt wel duidelijk iets minder op de traditionele folk-instrumenten. Melodisch sterk en fraai, een eigenschap waar Tuonelan Tuvilla op verder bouwt, maar misschien toch iets minder feestelijk dan het pakweg acht jaar geleden klonk. Met Rauta neemt de band even wat adem terug en presenteert ze een sierlijke baslijn op huppelritme. Jonne neemt je uiteraard ook op Manala weer uitvoerig mee op plezierreis met zijn typerende stemgebruik en het amusante spel met de Finse taal. Vervolgens terug wat meer kracht met stevigere gitaren en energieke stukken op Petoeläimen Kuola, maar vocaal mist het hier misschien wat vaart en valt het wat te repetitief uit.
Ik ben zelf erg blij om vervolgens Synkkä te kunnen horen. Een typische stilte die Korpiklaani al jaar en dag aanbrengt met erg gevoelige tokkels en violen die een fabelachtige sfeer meebrengen. Erg passende muziek voor de warme zomernachten die rond deze tijd wat voelbaar zijn en een grote troef die de band nog steeds knap uitspeelt. En die andere troef, de immense feestvreugde, mag natuurlijk niet ontbreken, al is de drankvoorziening van de Finnen duidelijk op. Dan maar even met een jolijtige cover van het meisje met de prei. Misschien wat platjes voor deze mannen, ik had liever een Vodka– of Beer Beer-variant gehad, maar het blijft ambiance verzekerd en Jonne doet het toch maar weer even (al denk ik dat je gewoon zingt wat je wil op die tekst). Na het mijns inziens vrij nutteloze intermezzo met de hondenslee duikt Korpiklaani vervolgens nog even de instrumentenkoffer in om wat melodische diepgang te oogsten met Dolorous, maar afsluiten kan niet zonder er nog even ingevlogen te zijn wat bijpassende amusante accordeon-geluiden en huppeldrums op Uni.
Het is maar weer hoe je het allemaal ervaart natuurlijk: voor fans is dit er weer ééntje bij in de collectie die zeker weer meermaals gedraaid zal worden. Hoewel heel wat passages mij erg plezierig in de oren klinken, doet Korpiklaani me toch wat minder dan een tijd terug. Wellicht heeft het er wat mee te maken dat het weer in hoofdzaak hetzelfde is, maar dat zal ook nooit veranderen bij deze Finnen. Anderzijds merk ik misschien wat minder overgave terug bij bepaalde songs en mis ik soms wat feestvreugde, al is de gevoelige kant op Synkkä en Dolorous goed vertegenwoordigd. Misschien hangt het ook allemaal wat samen met dit Manala-thema, dus van mijn part mogen de jongens terug naar boven komen om met een dans en bier het leven weer toe te lachen. Graag dan wel in 2014, want nu hebben we even genoeg.
Tracklisting:
- Kunnia
- Tuonelan Tuvilla
- Rauta
- Ruuminmultaa
- Petoeläimen Kuola
- Synkkä
- Ievan Polkka
- Husky Sledge
- Dolorous
- Uni
- Metsälle
- Sumussa Hämärän Aamun
Line-up:
- Matson – Drums
- Cane – Guitars
- Jonne Järvelä – Vocals, Guitars
- Juho Kauppinen – Accordion
- Jarkko Aaltonen – Bass
- Tuomas Rounakari – Violin
Links: