Het dondert in Denemarken. Het land staat al jaren in de top vijf van de gelukkigste landen ter wereld, maar dat memo is het Deense Konvent totaal ontgaan. Niets frivool geluk, maar diepe troosteloosheid is de overheersende emotie op het debuut van de band, Puritan Masochism.
Niet meer dan één demo had de band ervoor nodig om opgepikt te worden door Napalm Records. En de Oostenrijkers, toch niet de minsten, plaatsen zich volledig achter hun nieuwe aanwinst middels vergelijkingen met Paradise Lost en Winter. Nu durf ik, bescheiden als ik ben, niet te beweren dat het geluid van Konvent mijlenver van die bands staat, maar zo compromisloos traag als Winter wordt het hier nooit en de leads missen de ultieme verfijning van die van Gregor Mackintosh. Is dat erg? Natuurlijk niet. Want wat Puritan Masochism wel is, is een afwisselende doomdeathplaat die het gemiddelde niveau van een debuut ruimschoots overstijgt.
Als je dan toch op zoek gaat naar vergelijkingen dient overigens eerder ons eigen Asphyx zich aan, terwijl in de openingstrack de doelgerichtheid en de efficiënte riff misschien nog wel meer doen denken aan het fel betreurde Hail Of Bullets. Maar laten we het album vooral beoordelen op de eigen merites. In derde track Trust brengt gitariste Sara Helena Nørregaard een verslavend lekkere gitaarmelodie, die uitnodigt om het nummer dagen op repeat te zetten, terwijl World Of Gone het muzikale equivalent is van een gorgelende afvoerput die je naar duistere diepten sleept die je in Legoland niet licht zult tegenkomen. Met name zangeres Rikke Emilie List maakt hier indruk met een putgrunt die zo diep gaat dat je er hoogtevrees van zou krijgen. In vier woorden: het is een kolossale track.
In het bijna industrieel startende Waste is Tue Krebs Roikjer van het bij Zware Metalen niet onbekende Morild te gast. Het levert een akelig stemmenspel op waarin over een overigens eenvoudige riff de geesteszieke screams van de gast diep onder de huid kruipen. Brrr! En zo weet de band de aandacht goed vast te houden, hetgeen toch geen vanzelfsprekendheid is in het genre.
Afgesloten wordt met de tweetrapsraket (hoewel raket gelet op het tempo niet het juiste woord is) Ropes pt. I en Ropes pt. II, waarin de doomdeathriffs wat worden losgelaten ten faveure van losjes uit de pols aangeslagen, soms meer naar post/black neigende, akkoorden. De desolate postpassage die pt. I tot een droef einde brengt laat nog maar eens horen dat Konvent geen ‘one trick pony’ is en diep kan gaan.
Napalm Records deelt ons nog mee dat het geen verbazing mag wekken als Puritan Masochism een verdiende revival van het hele doomdeathgenre zal bewerkstelligen. Het is maar de vraag of je een band bij zijn debuut moet beladen met zulke hooggespannen verwachtingen. De fan van doom death met genoeg aandacht voor melodie hoeft het hoofd hier echter niet over te breken. Die weet waar hij of zij terecht kan. Denemarken dus!
Score:
83/100
Label:
Napalm Records, 2020
Tracklisting:
- Puritan Masochism
- The Eye
- Trust
- World of Gone
- Bridge
- Waste
- Idle Hands
- Ropes pt. I
- Ropes pt. II
Line-up:
- Rikke Emilie List – Vocalen
- Sara Helena Nørregaard – Gitaar
- Heidi Withington Brink – Basgitaar
- Julie Simonsen – Drums
Links: