Klone – The Dreamer’s Hideaway
Klonosphère, 2012
Kijk, ik heb nooit echte liefde gekend voor Tool, noch voor Soundgarden of Alice In Chains. Enkele liedjes, ja, tot daar en niet verder. Black Hole Sun, Rooster, Stinkfist… daarnaast was het vrij oppervlakkige kennis. Het pakte me niet echt. Porcupine Tree? Ja, al eens een liedje of twee van gehoord. En toen was er Klone. De EP Eye of Needle pakte mij, deze Fransen beroerden een gevoelige snaar. Progressief zijn ze, het is haast bijkomstig. De totaalsound, daar gaat het om.
The Dreamer’s Hideaway, hoe begin je eraan? De productie is van ene Franck Hueso, die ook al samenwerkte met Deathspell Omega. Hij zorgde voor een bovengemiddeld stevig geluid, zoveel is zeker. Het mag dan wel progressieve metal zijn, dit heeft een stevige wall of sound, op zijn Tool‘s, maar dan abrasiever, nóg pakkender. Devin Townsend, voor hij een veelschrijver begon te worden. En dan die stem… die stem! Ik zei het al, deze zanger lijkt erg op Phil Collins, mocht Phil Collins dertig zijn en in een progressieve metalband spelen die Klone heet. Rauwe emotie met een atmosferische stem die desondanks enorm pakkend is. Wat een stemgebruik! Wat een intonatiekracht! Onvergelijkbaar in de metalscene. De muzikanten achter hem zijn trouwens ook geen klein bier. Wat die drummer klaarspeelt is indrukwekkend te noemen. Een combinatie van Dave Grohl en Tomas Haake, zowel in stijl als kunde. Een lieve lust om naar te luisteren, snel, complex en langzaam.
En dan die nummers… na tien keer luisteren ben ik er nog niet aan uit. Analyseren heeft weinig zin. Hoe catchy sommige refreinen ook zijn, ze verdwijnen in het groter geheel van haast psychedelische progmetal. Hoe herkenbaar sommige passages ook zijn met de inbreng van de sensuele sax, de bassolo’s of climaxen die op het moment van beluistering voelen als het mooiste moment van je muzikale leven, bij de stilte van het einde weet je evenveel als bij het begin. Telkenmale besef je dat er iets moois gepasseerd is. Dit is dan ook een album dat je niet halverwege stopt, waar je geen nummer uitpikt of eventjes op pauze zet, maar in zijn geheel beluistert. Daarmee kom je meteen in de categorie Katatonia/Riverside/Anathema. Alleen is dit “toevallig” progmetal.
89 punten, voor een plaat waarin niet eens geroepen wordt… je kunt je wel inbeelden dat dit een stuk prachtige muziek is als zelfs ondergetekende er plat op de buik voor gaat. Sowieso een aanrader, maakt niet uit wie je bent of wat je luistert. Begin gewoon met Rocket Smoke en zie wanneer je wakker wordt. Prachtig, zonder meer.
Tracklisting:
- Rocket Smoke
- The Dreamer’s Hideaway
- Into the Void
- Siren’s Song
- Corridors
- Rising
- Stratum
- Walking on Clouds
- The Worst Is Over
- A Finger Snaps
- At the End of the Bridge
Line-up:
- Yann Ligner – zanger
- Guillaume Bernard – gitarist
- Aldrick Guadagnino – gitarist
- Jean Etienne Maillard – bassist
- Florent Marcadet – drummer
- Matthieu Metzger – saxofonist, toetsenist
Links: