Ixion – L’Adieu aux Etoiles

Geschreven door op 02-12-2020 om 21:25.

Doom metal: het genre dat mij eind vorig jaar wist te veroveren, met dank aan de mannen van Façade. Sindsdien heb ik al menig doomplaat onder handen mogen nemen, maar blijft dit kwartaal toch een beetje achter in de aantallen. Dus waarom pakken we er dan niet nog eentje bij? Ditmaal de beurt aan het Franse Ixion, dat onlangs met L’Adieu aux Etoiles alweer album nummer vier uitbracht. Atmosferische doom met thema’s als de leegte, de ruimte, de dood en liefde.

Luisterend naar het eerste nummer, komt dat intro mij bekend voor. Het ‘outer space’ geluid doet denken aan het intro van Awakening van Unleash The Archers. Toch wel een heel ander genre. Gelukkig neemt dat al gauw weer een andere wending op het moment dat de gitaren en melodie starten. Een gevoel van leegte doet zich aan. Alsof je ergens in de ruimte rondzweeft, met echt helemaal niets en niemand om je heen. Ergens schuilt daar wel een bepaalde schoonheid in, maar eenzaamheid heeft de boventoon. Dit weten de mannen zeer sterk te vertellen door de ietwat minimalistische death growls en haast etherische cleane vocalen op gepaste momenten af te wisselen. De atmosfeer en melancholie wordt nog even extra aangedikt door de orkestratie dat wordt gebruikt.

Weemoed in overvloed tref je aan in de track Havoc, terwijl het daaropvolgende The Great Achievement een stuk onheilspellender klinkt. Er is zelfs een stukje dubbele kickdrum aanwezig. The Black Veil en Progeny pakken door op een combinatie van mooi en bruut en laatstgenoemde track heeft zelfs een stukje zang met een vocoder (om dat ‘outer space’ gevoel nog even extra aan te wakkeren). Pulsing Worlds grijpt nog even terug naar de weemoed en dat gevoel van leegte en met Farewell nemen wij afscheid van het album op een prachtige manier. Zeer intiem en klein gehouden aan het begin, maar dan opbouwend naar een episch en meeslepend einde.

Een bijzonder album, mede dankzij alle special effect-geluiden. De verschillende geluiden die worden gemixt met de instrumenten en de zang schetsen een verhaal en beïnvloeden de fantasie van de luisteraar op een zeer intrigerende manier. Je waant je in de ruimte, helemaal alleen, en doorstaat een reeks van emoties: eenzaamheid, wanhoop, woede en verdriet. Tot slot blijft er alleen de leegte over… Interessant album en zeker het luisteren waard.

Score:

80/100

Label:

Finisterian Dead End, 2020

Tracklisting:

  1. Stellar Crown
  2. Havoc
  3. The Great Achievement
  4. Progeny
  5. The Black Veil
  6. Pulsing Worlds
  7. Farewell

Line-up:

  • Yannick Dilly – zang
  • Julien Prat – alle instrumenten, zang

Links: