Recent al Rhapsody of Fire, en nu Iron Fire, beste mensen. Het is een goed jaar voor de powermetalliefhebber. Het Deense Iron Fire maakte sinds zijn oprichting in 1995 acht langspelers. Beyond the Void gaat de boeken in als nummer negen. Bekend van platen als Voyage of the Damned en het heerschende To the Grave, moet Iron Fire zich elke keer weer bewijzen. Hoe hou je dat niveau vast?
In Iron Fire‘s geschiedenis lukte dat echt niet altijd. Het matige Blade of Triumph was saai. Het laatste album Among the Dead was niet slecht, maar geen jaarlijstmateriaal. Muzikaal werd het geluid soberder (commerciëler?). Iets wat Beyond the Void doorzet, maar op een positieve manier. Moet deze band nog geïntroduceerd worden? Vooruit: Iron Fire maakt gemakkelijk luisterbare heavy/speed/power metal. Ayreon, Iron Maiden (duh), Hammerfall, Sabaton, niet de sprookjesvariant dus. Eerder muziek waar men in Duitsland over het algemeen hard op gaat.
Kenmerkend voor het geluid van de Denen is de zang van Martin Steene, wiens vocalen zowel gehaat als geliefd zijn. Twaalf nummers bevat Beyond the Void. Het aantal dat inmiddels een soort handelsmerk van de band is geworden. Of misschien moet het van de platenmaatschappij, geen idee. Beyond the Void is een afwisselend album. Enerzijds krijgen we technische metal voorgeschoteld van buitengewone kwaliteit. Anderzijds schuwen de heren van Iron Fire geen overdreven heavy/power metal ballades.
Beyond the Void start met het gelijknamige nummer. Dynamisch, en technisch sterk. Final Warning komt met kritiek op de uitbuiting van de aarde. Catchy en vrij simpele structuren met die typische harmonische gitaren, solo’s en een emotionele ondertoon. Dan Bones and Gasoline. Een gratis tip: luister dit niet. Je krijgt het werkelijk niet meer uit je kop. Lekkere opbouw en die oorwurm van een refrein met backbeatdrums.
Judgement Day wordt even wat té overdreven sentimenteel, met onder meer zinsnedes als: “It was a time where all we had, was music and brotherhood” en “Bring it back to 1998, bring it back to a world without hate”. Gossie. Maar los van dit tekstuele dieptepunt is het muzikaal toch weer bijzonder lekker. Een ballad met een goede opbouw en een refrein dat in je oor blijft zitten. Doe dan maar een schepje erbovenop, met To Hell and Back. Thrashier dan Megadeth. Afsluitend nog een mini-breakdown: gooi uw hoorntjes in de lucht en schud uw haar maar hoor. One More Bullet heeft heavymetalgeluid op een opvallend kalm tempo. The Devil’s Path dan nog met een metalcore-achtige gesofisticeerde songwriting. Iron Fire op zijn best.
Een volwassen Iron Fire-album is dit Beyond the Void. Persoonlijk kon ik hier meer mee dan met Among the Dead. Beyond the Void is een van de meest toegankelijke albums die Iron Fire tot nu toe heeft gemaakt. Desondanks is het goed om Beyond the Void een aantal keer te luisteren voor je een oordeel vormt. Een behoorlijk aantal goede en bovengemiddelde momenten zijn er te beluisteren. Samenvattend slaat de meter bovengemiddeld positief uit. Jaarlijstmateriaal wat mij betreft.
Score:
87/100
Label:
Crime Records
Tracklisting:
1. Intro
2. Beyond the Void
3. Final Warning
4. Cold Chains of the North
5. Wrong Turn
6. Bones and Gasoline
7. Old Habits Die Hard
8. Judgement Day
9. To Hell and Back
10. One More Bullet
11. The Devils Path
12. Out of Nowhere
Line-up:
- Martin Steene – Stem, Basgitaar
- Kirk Backarach – Gitaar
- Gunnar Olsen – Drums
Links: