Insense – The Silent Epidemic
Black Balloon Records/ Bertus – 2007
Dit gezelschap uit Noorwegen heeft tamelijk wat lef. Insense bracht al eerder twee platen uit, destijds nog via het label This Dark Reign, tegenwoordig speelt de band het via Black Balloon Records. Of dit verband heeft met de woeste vergelijkingen in de meegeleverde biografie van de band weet ik niet. Misschien is de agressie in de rauwe (nu) metalcore van de heren een drijfveer om lekker brutaal uit de hoek te komen. The Silent Epidemic is het derde studio-album van dit gezelschap, waar Daniel Bergstrand verantwoordelijk is geweest voor de eindmix. Poeh, wat heeft die vent het druk: Ik kom de laatste jaren weinig biografieën van Scandinavische bands tegen waar zijn naam niet in genoemd staat.
Zojuist haalde ik de term “lef” even aan. En wel… Insense tapt naar eigen zeggen uit het vaatje van The Dillinger Escape Plan. Zelfs na deze plaat tot vervelens toe te hebben geluisterd kom ik er niet achter waarom deze vergelijking in godsnaam wordt gemaakt. Helaas blijft het niet bij loze vergelijkingen, want ook zou Insense de technische kracht van Meshuggah bezitten. Naar mijn mening slaat dit ook als een lul op een drumstel. Ik dreig al helemaal van mijn bureaustoel af te donderen wanneer Strapping Young Lad ook nog eens wordt aangehaald. Vergeet dit, het lijkt er op dat de tekst in de biografie op de verkeerde promosheet is beland.
De Noren zouden ook graag horen dat zij dezelfde extreme gecontroleerde agressie als Slipknot bevatten. Vooruit, deze kreet komt een heel klein beetje in de richting. De zangpassages hebben hier wel wat van weg, zo poogt de band ook de structuur binnen songs richting deze succesvolle band te krijgen. Zó catchy dat er een videoclip op TMF zal verschijnen klinkt het dan weer niet, maar de toon is er wel mee gezet. Met Slipknot als uitgangspunt kunnen we de muziek op dit album wellicht beter aanduiden. Insense heeft vooral een veel rauwer geluid, waardoor het pad richting metalcore de eerste afslag zou zijn. Op die zelfde kruising zit ook een afslag naar emocore. Je kent het wel: van die beangstigende gitaarpassages, emotioneel zang- en schreeuw werk met hier en daar wat groovy tussenstukken.
Helaas voor band gaan gepoogde vergelijkingen niet op, maar zullen de grote voorbeelden van de bandleden vast wel wat invloed op de speeltechnieken van de band hebben gehad. Er door beïnvloed zijn is uiteraard nog steeds iets wat niet direct in je product te horen hoeft te zijn. Mocht je geïnteresseerd zijn in een band die twee moderne metalsoorten tracht te combineren (nu metal en metalcore) en dit door een iets wat rauwe productie een eigen gezicht probeert te geven, gun het plaatje dan maar eens een luisterbeurt.
Tracklist:
- Welcome Whore
- Deeper Nail
- The Erosion of Oslo
- Yearning
- Skinned of Pride
- The Worst is yet to Come
- 175.000
- A Silent Epidemic
- The Pendulum Knife
- Time Wounds all Heals
Line up:
- Tommy Hjelm – Guitars & Vocals
- Martin Rygge – Guitars & Backing vocals
- Ola S. Hana – Bass & Backing vocals
- Truls Haugen – Drums
Links: