Twee jaar na voorganger Pure komt In The Woods… met zijn album Cease The Day. De korte tijdspanne tussen de twee albums betekent echter niet dat Cease The Day gemakkelijk tot stand is gekomen. Tijdens het maken liepen de spanningen zo hoog op dat het bijltje er bijna opnieuw bij neer werd gegooid. Anders dan in 2000, toen de band er voor veertien jaar tussenuit kneep, zette men echter door met dit Cease The Day als resultaat.
Volgens de band is het album tekstueel en muzikaal een autobiografisch dagboek van de twee chaotische jaren die het kostte om het te maken. Zelf denk ik dat het lastig is muzikaal een autobiografisch album te maken en zonder nadere duiding door de band zelf hoor ik dat er dan ook niet in terug. Dat neemt echter niet weg dat er meer dan voldoende te vinden is op het album.
Allereerst sfeer, bakken vol zelfs. Zo baadt opener Empty Streets in melancholie. Het rustig gezongen intro ademt werkelijk Bathory ten tijde van zijn vikingalbums, zij het dat de zang hier iets smartelijker is. Dit prachtige thema keert in slotnummer Cease The Day nog eens terug maar dan in een mooiere, herkenbaarder versie gezongen over pianomuziek. Over de opening en afsluiting van het album is alvast nagedacht!
Daarnaast kracht. In veel tracks verschiet men van een plechtige bijna amechtige sfeer naar woeste blackmetalpassages. Zo slaat voornoemd Empty Streets na een minuut of vier, zowel qua zang als gitaarwerk, ineens om. Tweede track Substance Vortex is zelfs merendeels een volbloed blackmetaltrack, hoewel het refrein wat kruipende riffs heeft die meer de deathmetalkant op gaan en ook clean gezongen stukken hier niet helemaal ontbreken. De band zelf meent dat de heftiger stukken de ruigste passages sinds het eerste album zijn. Daar mag iets in zitten, maar toch valt op dat het allemaal behoorlijk gecontroleerd blijft. De band laat de teugels nooit helemaal vieren naar woest geraas. Of dat een pre is mag u uiteraard zelf beoordelen.
Het beste evenwicht tussen kracht en melancholie vindt de band in het voorlaatste nummer Transcending Yesterday. Die track bracht me de eerste keren luisteren overigens wel wat in verwarring. Boven het orchestrale intro uit horen we toch duidelijk geluiden van een enthousiast publiek. Heeft men ervoor gekozen om één van de tracks live op te nemen? Dan klinkt het toch wel heel goed gespeeld en opgenomen. Het antwoord ligt ergens in het midden. Het nummer is ingespeeld in de oefenruimte waarna het rumoer van publiek bij recente optredens is toegevoegd. Ook als je dit weet werkt de live feel echter prima. Het nummer zelf wordt gedragen door een goede riff en schakelt tussen black, death en zelfs mainstream rock. Omdat het allemaal wat heftiger klinkt is dit één van de aanraders of misschien wel de aanrader van het album.
Ten slotte vinden we ook progressieve stukken. Net toen ik dacht: hé was dit album niet ook aangekondigd als “progressive metal”, komen in Strike Up With The Dawn ineens interessante passages voorbij met orkestraal ondersteunde hakkelige riffs die door de zanger aangemoedigd lijken te worden (“keep pushing!”). Daarmee grijpt de band je weer volledig bij de kladden nadat niet alle nummers die het middenstuk van het album vormen de aandacht volledig weten vast te houden.
Dat laatste komt vooral omdat daar niet alle melodieën pakkend zijn, maar ook doordat de daar overheersende plechtige cleane zang – hoewel heel verzorgd – soms wat karakter lijkt te missen. Men blijft echter ook in die nummers ruimschoots uit de buurt van “matig”. Zo ook in Still Yearning, een prima nummer dat verwijst naar de openingstrack van het debuutalbum uit 1995, maar toch net iets minder majestueus is.
Al met al mogen we blij zijn dat In the Woods… nog onder ons is en met Cease The Day een mooi teken van leven geeft.
Score:
79/100
Label:
Debemur Morti Productions, 2018
Tracklisting:
- Empty Streets
- Substance Vortex
- Respect My Solitude
- Cloud Seeder
- Still Yearning
- Strike Up With The Dawn
- Transcending Yesterdays
- Cease The Day
Line-up:
- Anders Kobro – Drums
- James Fogarty – Gitaar, bas, keyboards, vocalen
- Bernt Sørensen – Gitaar
- Kåre Sletteberg – Gitaar
Links: