Imperial Triumphant – Goldstar

Geschreven door op 20-03-2025 om 18:50.

Iedereen kent dat gevoel wel. Je staat ergens in een museum of galerij naar een bizar kunstwerk te kijken van grootse proporties. De kwaliteit en het vakmanschap zijn ontegenzeggelijk aanwezig, maar ergens begrijp je er ook totaal geen ene klarinet van. Precies ditzelfde gevoel heb ik altijd gehad bij Imperial Triumphant. Het gevoel hebben dat hier iets bijzonders gebeurt, maar geen flauw idee hebben wat je hier nu mee aan moet. De driemansformatie uit New York maakt nu eenmaal ook geen kunst voor ongetrainde oren en zoekt de randen op van het muzikale experiment. Daar passen dan woorden als vooruitstrevend, intrigerend en chaotisch bij, waarbij er op geen enkele manier aan gangbare conventies wordt geconformeerd. Zullen we voor de zekerheid ook de woorden free jazz, dissonante technische death metal en avant-garde black maar even laten vallen? Bij dezen ook weer gehad. Past dit Goldstar in dezelfde traditie of kunnen we een andere invulling verwachten?

Het bijgeleverde materiaal geeft ons over die invulling alvast prijs dat het nieuwe album het meest toegewijde, authentieke en toegankelijke werk is van de band tot op heden. Die eerste twee zelfstandig naamwoorden horen we wel vaker, maar het gebeurt niet vaak dat een aankomende release wordt aangeprezen als het meest toegankelijke werk ooit van een band. Die ingeslagen weg konden de fans wellicht al wel een klein beetje zien aankomen. De band werd in de coronaperiode ingelijfd door Century Media en bracht vervolgens Alphaville uit, maar de eerste stap naar iets meer toegankelijkheid werd echter pas gezet op Spirit Of Ecstacy uit 2022. Dit was daar met name te horen in een ietwat minder vervreemdende productie, maar ook wat meer houvast in de composities. Nu is de productie op dit Goldstar nog wat verder uit de dissonantie onttrokken, waardoor de individuele instrumenten zich beter laten onderscheiden in de zware massa der geluidswanhoop (luister eens naar die speelse basplukkerij op het thrashy Gomorrah Nouveaux). Ook bloeien de nummers met enige regelmaat open om een vorm van verlichting te bieden. Bijvoorbeeld op de laatste twee minuten van het verder alles vernietigende Eye Of Mars en tijdens het met jazz doorspekte Industry Of Misery kunnen we zelfs van een zompige rockpassage – inclusief solo – genieten.

Verder wordt er op dit Goldstar meer gespeeld met prominente, lichte melodie, iets wat we kunnen horen in de euforische tremolo’s richting het einde van Lexington Delirium, maar ook de leidende melodieën in Hotel Sphinx (wat een verslavend lekker nummer is dat!). Naast die openheid van de muziek krijgen de composities ook een minder vrijpostig karakter, maar worden juist gekenmerkt door dwingende doelmatigheid. Dit vertaalt zich naar meer houvast, terugkerende structuren en een set aan oorverdovend harde riffs. Jawel, het is natuurlijk niet allemaal pappen en nathouden. Zo is Rot Moderne een chaotische en puur geschifte deathmetalbeuker (de tandjes, die riffs naar het einde toe) en vinden we ook op Pleasuredome (want plezier hebben we!) een zeer smakelijke set aan vettige gitaren terug. Op die laatstgenoemde trommelen Dave Lombardo (Slayer) en Tomas Haake (Meshuggah) nog een rondje mee met de Braziliaanse drumband en het rariteitencircus is ook weer compleet. De experimenteerdrift is ook op dit Goldstar gelukkig absoluut niet verdwenen.

Een makkelijke conclusie is dat de promotiemedewerker van Century Media goed geluisterd heeft. We krijgen zeker een meer toegankelijke versie van Imperial Triumphant te horen op Goldstar. Naast alle eerder genoemde elementen speelt daar ook nog in mee dat het geheel veel compacter is (zo zijn het nog niet benoemde NEWYORKCITY en het titelnummer beide twee korte intermezzo’s). Waar de twee voorgaande albums juist richting het uur afklokten, en daarmee ook een sonische slijtageslag veroorzaakten, kunnen we de stopwatch nu dan ook al na achtendertig minuten indrukken. De nummers zijn daarnaast ontdaan van een deel van de vervreemding en chaos, of misschien beter gezegd: de chaos wordt nu gerichter ingezet. Toegankelijker dan ooit? Dat zeker, maar verwacht nog steeds geen simpele boterham hier. Wel een gouden ster en een mooie eindscore!

Score:

84/100

Label:

Century Media Records / Sony Media, 2025

Tracklisting:

  1. Eye Of Mars
  2. Gomorrah Nouveaux
  3. Lexington Delirium
  4. Hotel Sphinx
  5. NEWYORKCITY
  6. Goldstar
  7. Rot Moderne
  8. Pleasuredome
  9. Industry Of Misery

Line-up:

  • Zachary Ezrin – Zang, gitaar
  • Steve Blanco – Basgitaar
  • Kenny Grohowski – Drums

Links: