We proberen er nog eens eentje… een powermetalalbum dus! Ditmaal geen doorgewinterde rotten in het vak, maar een nieuwkomer die onlangs debuteerde met Age Of Revolution: het Amerikaanse Immortal Guardian. Helemaal nieuw zijn de mannen niet. Ze bestaan al sinds 2008 en hebben tot en met 2014 twee demo’s en twee EP’s uitgebracht. Ook is het naar eigen zeggen van de band geen power metal wat ze maken, maar ‘super metal’.
Uiteraard volgt men het veelal bekende recept: zinderend snelle shreds en gitaarsolo’s, veel falcetto’s, hyperactieve keyboardpartijen en vlotte drums. Daarnaast voegt de band zo af en toe een grunt toe en speelt een beetje met de samples op het keyboard. Qua opbouw van het album is het vertrouwd starten met een intro van een krappe minuut, geheel instrumentaal en nietsverhullend.
Het tweede nummer, Zephon, overwelmde en verraste mij compleet. Het start bombastisch met zeer strakke en melodische riffs, maar gaat na vijftien seconden helemaal los met een soort van polyritmieke hammerblast, deathgrowl en een deathmetalriff op de gitaar. Dit is slechts van korte duur, want een halve minuut in het nummer gaan we terug naar de ‘super metal’ en de hoge falcetto’s. De rest van het nummer is een balans tussen progressieve melodieën en een potje gedegen power metal.
Wat daarop volgt, probeer ik nog steeds te snappen, maar is tot op heden nog niet gelukt. Het nummer Trail Of Tears begint namelijk met wat klinkt als een vakantiedeuntje. Na deze rare intro gaat de track wel weer over in metal, maar het heeft mij een beetje verward achtergelaten.
Dan maar de overige hoogtepuntjes en opvallende punten op deze plaat. De track Never To Return bevat een hoop indrukwekkende riffs en solo’s en eindigt in een instrumentale, haast rock-achtige ballad waar men de saxofoon simuleert via de toetsen. Het stevige Hunters doet denken aan een track van Dragonforce: bloedverziekend snelle shredding en verrekt snelle drums domineren in dit nummer, alsmede een ziek snelle blastbeat (al klinkt deze wel een beetje magertjes). Het kalme Fall start als een echte ballad op de plaat, gaat over in een soort flamenco en heeft een paar krachtige momenten tijdens het refrein. Bij de zang in State Of Emergency moet ik bij vlagen denken aan Rob Halford (Judas Priest) en de afsluiter van het album heeft wat mij betreft het meest interessante deuntje.
Eerlijk gezegd ben ik een beetje van mijn à propos gebracht door Age Of Revolution. Totaal verwachtend dat dit een progressieve powermetalplaat zou zijn, ben ik met regelmaat verrast. Het album bevat namelijk ook een hoop deathmetalelementen en meer blastbeats dan ik ooit in dit genre heb gehoord. Hierdoor kan ik niet echt tot een oordeel komen… vind ik het wel of niet leuk? Ik weet het niet. Daarentegen moet ik de Amerikanen wel complimenteren, want zij proberen hier wel iets nieuws neer te zetten. Qua vaardigheden op de instrumenten en de zang zit het wel goed: de nummers zijn retestrak en zinderend snel. Ook de productie is van prima kwaliteit en klinkt mooi vol.
Immortal Guardian presenteert in 48 minuten een hoop chaos in de reguliere orde en heeft bij mij een gevoel teweeggebracht wat ik nog nooit eerder ervoer na het luisteren van een album: totale verwarring.
Score:
69/100
Label:
M-Theory Audio, 2018
Tracklist:
- Excitare
- Zephon
- Aeolian
- Trail of Tears
- Never to Return
- Stardust
- Hunters
- Fall
- State of Emergency
- Awake
Line-up:
- Carlos Zema – zang
- Gabriel Guardiola – gitaar, keyboard
- Thad Stevens – basgitaar
- Cody Gilliland – drums
Links: