Hypocrisy – End of Disclosure
Nuclear Blast, 2013
Mijn eerste Hypocrisy-review? Afgezien van de herwerkte Catch 22-release blijkbaar wel. Vreemd, want Hypocrisy staat heel, heel hoog aangeschreven bij mij. Je mag me al hun werk voorschotelen, ik speel het graag binnen. Ook Peter zijn andere band – Pain – staat hier in de favorietenkast en dient als gezellige afwisseling tussen de black en death metal.
End of Disclosure begint met het titelnummer, dat meteen een andere toon zet dan het A Taste of Extreme Divinity-album. Het is een meezingbaar nummer geworden met hangende keys op de achtergrond waarbij de nadruk ligt op de opbouw en niet de intensiteit van het nummer. Het doet me denken aan het nummer Slave to the Parasites. Tales of Thy Spineless vliegt op een hoger tempo voorbij maar met dezelfde toegankelijkheid als zijn voorganger, ook hier is de opbouw meeslepend. De hoofdriff is een killer, de overgang tussen eerste en tweede gedeelte instrumentaal verrassend, wat allemaal bijdraagt tot de luisterpret natuurlijk.
The Eye is opnieuw erg atmosferisch, waarbij flashbacks aan Virus en zelfs Hypocrisy door mijn achterhoofd schieten. Het galopperende dubbelbas-drumpatroon van Horgh maakt het lekker heavy en opnieuw: toegankelijk. De twee daaropvolgende nummers zijn typische rechttoe-rechtaan Hypocrisy-nummers. Hell Is Where I Stay niet, hier komt een monsterlijk dreigend en drukkend nummer voorbij dat perfect zou gepast hebben op Abducted. Ook Soldier of Fortune begint met zo’n grimmige groove, die overgaat in een midtempo passage waarin de ronkende riff en het melodische heavy geweld om beurten de macht aan elkaar afstaan.
Ook in het gewelddadige When Death Calls hoor je veel melodische gitaarpassages voorbijkomen, iets wat duidelijk anders is dan op de voorgaande twee studio-albums. Hier is wel wat ruimte gelaten voor krachtig beukwerk, wat ik persoonlijk ten zeerste apprecieer. Daarna komt de afsluiter, The Return, een traag nummer, duister beladen met genoeg potentiële energie voor nog een album. Voorlopig kunnen we nog een eindje door met End Of Discosure: een album met herkenbare nummers die het live goed zullen doen, een album met meer melodie en minder agressie en brutaliteit dan A Taste of Extreme Divinity.
Tracklisting:
- End of Disclosure
- Tales of Thy Spineless
- The Eye
- United We Fall
- 44 Double Zero
- Hell Is Where I Stay
- Soldier of Fortune
- When Death Calls
- The Return
Line-up:
- Peter Tägtgren – Vocals, Guitar, Keyboards
- Mikael Hedlund – Bass
- Horgh – Drums
Links: