Helstar – The King Of Hell
AFM Records, 2008
Finaly! This is the album the metal community has been waiting for! De promosheet schreeuwt het me toe. Ik gooi de schijf in de speler, druk op play en vervolgens… word ik bijna van mijn stoel geblazen door een stuk metal, dat ik nog maar zelden zo gehoord heb. Verrek denk ik nog, de gast die dat geschreven heeft, had helemaal gelijk. Dit gaat mijn plaat van het jaar of misschien wel de eeuw worden! Helaas, helaas, de band Helstar slaagt erin om de hele cd verder op precies dezelfde manier vol te spelen, dezelfde drums, dezelfde gitaren, dezelfde melodie- en ritmelijnen. Zozeer zelfs dat de cd The King Of Hell gaat vervelen en je langzaam maar zeker naar het einde van de plaat gaat verlangen. Wat jammer nou, het begin was zo veelbelovend en wat overblijft is in zijn geheel niet meer dan aardig te noemen.
Helstar is vanaf het begin in 1981 een zeer veelbelovende band met veel mogelijkheden, maar ook met veel problemen. U.S. power metal met een twist spelen ze, maar eigenlijk zijn ze maar moeilijk in een hokje te plaatsen. Briljante hoogtepunten op plaat en live worden afgewisseld met line-up wisselingen, ruzies, break-ups, reünies en bandleden die met anderen onder de naam Helstar gaan optreden. Echter in 2006 komt de oorspronkelijke band verrassend weer bij elkaar en speelt oude succesnummers opnieuw in en zet die op een plaatje. Men voegt er zelfs twee nieuwe nummers bij en men weet nu ook de boel bij elkaar te houden. Dat resulteert dus uiteindelijk in dit nieuwe studio album, dat dus met de nodige bombarie wordt aangekondigd.
De genialiteit en afwisseling die in het verleden zo kenmerkend waren voor Helstar lijkt verdwenen. Slechts bij vlagen is het er wel en dan wordt je ook overspoeld door het machtige geluid. Het technisch behoorlijk hoogstaande gitaarspel, de heerlijke zang en de immer doothrashende drums, zo hoort heavy metal gespeeld te worden. Echter de composities blijven daar in genialiteit ver bij achter en dezelfde trucs worden voortdurend herhaald. En als je dezelfde soort song met enige variaties voortdurend hoort langs komen, is al snel de tijd daar dat het allemaal niet meer zo boeit. Dat was bij mij in ieder geval zo halverwege wel het geval en het werd er niet meer beter op.
Natuurlijk ligt hier een schijfje van een behoorlijk goede band, behoorlijk goed gespeeld en geproduceerd ook en voor de liefhebber de moeite van het beluisteren waard. Misschien is het ook wel niet helemaal eerlijk om de Helstar van vroeger te willen vergelijken met die van nu. Ik slaag er niet in om me daar aan te onttrekken en de vergelijking valt bijna steeds in het nadeel van de huidige Helstar uit. Sorry heren, maar met zoveel talent en vaardigheid moet het mogelijk zijn om een betere en zeker meer gevarieerde cd op de markt te brengen. Met The King Of Hell is dat mijns inziens niet gelukt. Wat nog wel even de moeite van het vermelden waard is, is dat de eerste editie van deze cd 3 bonustracks bevat, die niet nader benoemd worden en ook niet op de mij aangeleverde promo staan.
Tracklist:
- The King Of Hell
- The Plague Called Man
- Tormentor
- Pain
- Wicked Disposition
- Caress Of The Dead
- When Empires Fall
- In My Darkness
- Garden Of Temptation
Line-up:
- James Rivera – Vocals
- Larry Barragan – Guitars
- Jerry Abarca – Guitars
- Rob Trevino – Bass
- Russel DeLeon – Drums
Links: