Grymheart is de nieuwe band van Gabriel Blacksmith, gitarist en bandbrein van het voormalige Wisdom. Voor de mensen die Wisdom niet kennen: deze Hongaarse powermetalband bracht tussen 2001 en 2018 vier hele goede albums uit. Toch moet u niet te snel juichen. De muziek van Grymheart is namelijk van een beetje een ander slag dan Wisdom. Op Grymheart nemen melodieuze elementen het over, en hebben we geen chique bariton, maar een felle scream te pakken. Denk aan Children of Bodom, Throne of Chaos, dat soort werk. Het tekstuele concept evolueert rondom thema’s als The Witcher, Solomon Kane en Van Helsing.
Ik vind het een goed debuut geworden. Het album begint met een plastische gitaar en een lichte opbouw. Gelukkig krijgen we daarna power metal van de melodieuze soort. De nadruk ligt op metal, en daar juich ik voor. Het is even alsof het een nieuwe plaat van Wizardthrone betreft. Goed om te zien dat deze technische, melodieuze power metal weer een opleving kent. Ik ben zelf liefhebber van Bal-Sagoth en dit ligt in het verlengde van die band. Met als groot verschil dat je hier natuurlijk een stuk meer vrolijke harmonieën hoort dan in black metal. De keyboards vervullen een bescheiden rol, en het is toch vooral gitaargebaseerd wat Grymheart speelt. Hierin onderscheidt de band zich ook duidelijk van Wisdom, een band die veel meer de vocalen als basis nam.
Dat Gabriel Blacksmith een ervaren songwriter is kan je niet missen. Het album varieert rondom een aantal dezelfde thema’s en motieven. Hierdoor klinkt het als een duidelijk geheel. Wat ook helpt bij de consistentie zijn de vocalen, die qua timbre niet veel variatie kennen. Persoonlijk vind ik dat de vocalen prettig in het gehoor liggen. De vocalen zijn als de uitlaat van een oude Lada: rokerig, ongecompliceerd en betrouwbaar. Misschien is een Lada niet het goede voorbeeld. De muziek is namelijk zo gepolijst en overgeproduceerd als een witte Porsche met lederen bekleding. Op Army Of The Graves gaat dat zeldzamerwijs helemaal mis door een soort ballad waarvan de honden geen brood lusten. Vooral de krachtig bedoelde cleane vocalen die ‘Army from the Graves’ zingen, klinken eerder als ‘Army from Teletubbieland’. Fenri’s Son is wat dat betreft een langzame track die beter uit de verf komt. Een dansbare solo, loopende grooves en staccato vocalen maken er een duidelijke boodschap van. De beste nummers van de plaat zijn Hellbent Horde, My Hellish Hunt, Ignis Fatuus en Monsters Among. Als je kijkt naar de tracklist zie je dat die tracks strategisch zijn geplaatst. De kracht van deze nummers zit simpelweg in de meest aansprekende melodieën en daardoor de meest zelfverzekerde lijn.
Hellish Hunt heeft mij bovengemiddeld verrast met dit debuut. Het genre, de spelkwaliteit en vooral ook de sterk geschreven nummers geven het beeld van kwaliteit. Verwacht nergens iets spannends te zien, want daar is de band veel te gefocust voor. Jammer dat er een paar vullertjes op staan. Zeker de tweede helft van de plaat is wat minder interessant daardoor. Hier volgt Grymheart zijn concept van begrijpelijke liedjes schrijven, maar de boodschap is niet sterk genoeg in melodie en verhaal om te overtuigen. Laat dit je nieuwsgierigheid echter niet overstemmen, want dat zou zonde zijn. Liefhebbers van de genoemde bands moeten zeker eens gaan kijken, want de kans is groot dat je ergens op deze plaat wordt besmet met het virus. Knap debuut!
Score:
83/100
Label:
Scarlet Records, 2023
Tracklisting:
- The Twilight Is Coming
- Hellbent Horde
- Ignis Fatuus
- To Die By The Succubus
- My Hellish Hunt
- Army Of The Graves
- Everlost
- Fenri’s Sons
- Facing The Kraken
- Harpies Of Devil
- Monsters Among
Line-up:
- V’arhel – Basgitaar
- Sorin Nalaar – Drums
- Dargor Rivgahr – Gitaar
- Gabriel Blacksmith – Gitaar, vocalen
Links: