Grave Digger – The Last Supper
Nuclear Blast, 2005
You are now listening to the new Grave Digger album, The Last Supper…
Nuclear Blast in de bocht. Je ziet de promo op de deurmat ploffen en je houdt je hart vast. Inmiddels zijn we helaas wel bekend met de kopieerbeveiliging van het label, wat het beluisteren van een promo niet bepaald vergemakkelijkt. Enigzins voorzichtig gaat dan ook het schijfje de cd-speler in en zetten we het apparaat aan tot het maken van herrie.
Een kort intro komt mij vanuit de speakers tegemoet, waarna het titelnummer er vol in knalt. Vanaf de eerste noten blijkt dat de heren van Grave Digger woord hebben gehouden, en een ouderwets beukend album hebben afgeleverd. Een verademing, als je het mij vraagt, en helemaal na het pompeuze, grootse en complexe Rheingold. De karakteristieke stem van Chris Boltendahl giert weer op vol vermogen, en aan bombasme lijkt de ietwat te hebben gekort, waardoor The Last Supper eerder klinkt als een logisch vervolg op albums als The Reaper en het relatief nog jonge The Grave Digger. Nummer twee, Desert Rose, is een snelle beuker die het live goed zal doen. Wat vooral opvalt is het prettige gitaarspel van Manni Schmidt, die zich hoorbaar steeds beter bij de band begint te voelen. Wat ten tweede opvalt is dat de irritante kopieerbeveiliging zijn lelijke hoofd nog niet heeft laten zien.
Of toch?
Tijdens het begin van Grave in a No Man’s Land is het dan eindelijk zo ver. Inmiddels (koptelefoon op) zit je heerlijk in de atmosfeer van de plaat, en daar is dan de welhaast demonische stem: You are now listening to the new Grave Digger album, The Last Supper… Gezellig. Gelukkig is Grave in a No Man’s Land een heerlijke staccato stamper. Niet opzienbarend, maar gewoon erg lekker. Ik ben echter blij als het volgende nummer, Hell to Pay, van start gaat, en het tempo weer wat opgeschroeft wordt. Zo hoor ik deze Duitse band namelijk het liefst, snel en agressief, en gelukkig komt dit aspect van de band op deze nieuwe plaat veelvuldig naar boven.
Een speciale vermelding geldt voor het prachtige, bombastische Crucified, en het melodieuze, door stijlvol twin gitaarspel van de heer Schmidt opgesierde Divided Cross, en dan met name in de intro. Het is lange tijd geleden dat een Grave Digger you are now listening to the new Grave Digger album, The Last Supper… nummer zo lekker begon (je merkt het al, de man van de beveiliging weet het moment weer goed om zeep te helpen. Of wat te denken van de overheerlijke gitaarsolo in The Night Before? Of het lekkere snelle Black Widows?
Grave Digger is nou typisch zo’n band waar per jaar minder over te vertellen valt. Het is een band die je goed vind of juist niet. Veel mensen knappen met name af op het rauwe stemgeluid van Chris Boltendahl, of het war van alle huidige trends steevast blijven maken van ouderwetse, degelijke heavy metal met ballen. Deze mensen hebben bij deze release niets te zoeken. De liefhebber van oerdegelijke Teutoonse metal weet echter genoeg, en kan in deze blind toeslaan! Puik album van een inmiddels alweer 25 jaar meedraaiende band. Als er nog albums als dit gaan volgen mogen er wat mij betreft nog wel 25 jaartjes bij!
Tracklist:
- Passion
- The Last Supper
- Desert Rose
- Grave in the No Man’s Land
- Hell to Pay
- Soul Savior
- Crucified
- Divided Cross
- The night before
- Black Widows
- Hundred Days
- Always and Eternally
Line-up:
- Chris Boltendahl – vocals
- Manni Schmidt – guitar
- Jens Becker – bass
- Hans Peter Katzenburg – keyboards
- Stefan Arnold – drums
Links:
Grave Digger
Nuclear Blast