Gargoyl – Gargoyl

Geschreven door op 17-10-2020 om 21:17.

Deze band ken ik niet, maar niemand minder dan het label Season of Mist stampte deze in onze brievenbus met de omschrijving progressieve grunge rock. Nu kijk, ik ben een simpele jongen. Geef me af en toe wat alcohol en vettig eten, laat Anderlecht ieder weekend punten verliezen en presenteer mij muziek verpakt als progressieve grunge en ik ben heel, heel gelukkig. Deze plaat moet ik beluisteren. Punt.

Al snel wordt me duidelijk dat dit geen alledaagse band betreft. Openingstrack Truth Of A Tyrant begint nog vrij flauw en laat in niets vermoeden dat er wat zit aan te komen. De band klinkt hier zelfs als een bende dronken Ieren op een vrijdagavond. Het is pas vanaf het tweede nummer – Plastic Nothing – dat ik een hint krijg van waar deze band voor staat. Speciaal dit. Ik kan het niet in een hokje plaatsen en snap niet waarom men deze muziek als grunge omschrijft. Ik begin te vermoeden dat Season of Mist mij erin heeft ingeluisd. Het nummer zelf is trouwens zo opwindend als een foto van een vijfentachtigjarige non. Dit is alles behalve opwindend. Toch is er iets aan deze muziek dat anders is. Ik raak geïntrigeerd. 

Vanaf de derde track begint het album ineens echt. Cursed Generation doet mij serieus aan Alice in Chains denken, de progrock versie weliswaar. De vettige gitaarriff die deze song begeleidt zou zo van de hand van Jerry Cantrell kunnen zijn en – blasfemie ik weet het – maar Luke Roberts klinkt hier echt wel griezelig zoals wijlen Layne Staley. Deze song heeft me volledig mee. Heerlijke opbouw, snelle gitaren op de juiste momenten en dat snuifje Alice In Chains om het feest compleet te maken. Fenomenaal gedaan hoor.

Electrical Sickness kent zo’n heerlijke groove dat ik erdoor in trance zou kunnen geraken. We horen hier een Layne Staley die een gastoptreden verzorgt op de nieuwste single van Voivod. Je moet het horen om het te begrijpen dus klik gerust op de link hieronder. Deze plaat begint meer en meer als een ontdekking aan te voelen. Het nummer hypnotiseert en intrigeert. Wanneer Wraith op mij wordt losgelaten ben ik volledig verkocht. Oh ja, dit is ontegensprekelijk grunge-achtig. Sterk hoor.

Ophidian klinkt dan weer alsof Layne Staley en Jerry Cantrell een Dream theater-nummer coveren en er een eigen draai aan geven. Wederom hypnotiserend en niet aflatend. De song blijft maar gaan, zonder mededogen. De rest van de plaat wordt in dezelfde stijl afgewerkt. Progrock, maar niet zoals ik het gewoon ben. Er wordt vaak naar een climax toegewerkt, maar deze wordt nooit echt gepresenteerd zoals je zou verwachten. Het album vraagt echt om aandachtig ervaren te worden. 

Ik begrijp volledig waarom Season of Mist deze jongens een platencontract aanbood. Dit is Alice in Chains gefusioneerd met Voivod met een lichte toets van Dream Theater en Opeth. Je moet er wel voor zijn. Ik kan me goed inbeelden dat iemand deze muziek als saai kan bestempelen, terwijl een ander er volledig weg van kan zijn. Zelfs voor progfans is dit een polariserend album. Ik liet een progliefhebbende kameraad kennismaken met dit album en zijn antwoord was een veelzeggende ‘meh’. Indien progrock jouw ding is zou ik dit album echter zeker eens een kans geven. Het is wel duidelijk zwart of wit. Ofwel hou je van deze plaat, ofwel totaal niet. Ik behoor klaarblijkelijk tot de eerste groep. Hoe zit dat met jou?

Score:

80/100

Label:

Season of Mist, 2020

Tracklisting:

1. Truth of a Tyrant
2. Plastic Nothing
3. Cursed Generation
4. Electrical Sickness
5. Wraith
6. Ophidian
7. Nightmare Conspiracy
8. Waltz Dystopia
9. Ambivalent I
10. Acid Crown
11. Asphyxia

Line-up:

  • Luke Roberts – Gitaar, zang
  • David Davidson – Gitaar
  • Brett Leier – Basgitaar
  • James Knoerl – Drum

Links: