Funus – Adrift Alone
Eigen beheer, 2016
Adrift Alone van Funus heeft even op de plank gelegen. Het album werd geschreven tussen 2011 en 2013, maar door een aantal perikelen binnen de band ziet dit werk nu pas het levenslicht (met uitzondering van Rosefield Road, dat een aantal jaar geleden als single is uitgebracht). Dat levenslicht wordt ook gelijk weer uit de ogen geslagen, want de atmosferische black metal heeft van doen met de vijf fasen van rouw, zoals die omschreven werden door Elisabeth Kübler-Ross.
Zonder pardon barst het tweede album van de band los met A Mind To Break en het blijkt dat een redelijke parallel met de andere nummers kan worden getrokken: uitgesponnen, atmosferisch en vol haat, allemaal ondersteund door vocalen die oreren over rouwverwerking. Het verschil is echter de snelheid, want later op het album vindt er beduidend meer dynamiek plaats. My Hate For You gooit het dan ook over een meer doomy boeg, maar de atmosfeer van het eerste nummer wordt behouden. Subtiele toevoeging op het album is het keyboard, dat spaarzaam de kop opsteekt, maar een melancholisch randje geeft op de juiste momenten. Het wederom trage (misschien is ‘tergende’ hier meer op zijn plek, gezien de thema’s die behandeld worden) Rosefield Road is een herbruikt nummer, maar past ook weer netjes in het geheel.
Wat opvalt aan het geluid van Funus, is dat het geluid niet typisch Nederlands is. Veel bands van eigen bodem hebben een muzikaal element dat maakt dat de afkomst van de band verraden wordt. Het enige element van Funus dat dit laat doorschemeren, zouden de vocalen kunnen zijn, die een typische rauwe klank hebben, die je maar weinig buiten onze grenzen vindt. Dat rauwe wordt helaas niet in de productie van de verschillende instrumenten overgeheveld en Adrift Alone krijgt daarmee een wat opgeruimd geluid, wat gezien de chaos van de riffs geen goede paring is. Nu moet mijns inziens black metal altijd lekker rauw zijn, maar deze riffs smeken er haast om.
Een wat rauwere productie had er ook voor kunnen zorgen dat de eentonigheid die na twintig minuten in de muziek sluipt teniet kan worden gedaan. De atmosferische melodieën die getokkeld worden, zijn overduidelijk een belangrijk aspect van het geluid dat Funus neerzet, maar met het verloop van tijd onderscheiden de melodieën zich wat moeilijker van elkaar. Gelukkig krijgen we net op tijd (of net te laat?) het titelnummer voorgeschoteld, dat ons met zes minuten dikke atmosfeer en een haast psychedelisch geluid een pauze geeft van het geweld. Daarna wordt ons Grey Sun ten gehore gebracht, dat in dezelfde trant als de eerste drie nummers doorgaat en venijnige black metal laat horen, met een sterke dynamiek.
Adrift Alone van Funus dus. Een prima album en voor de band ook zeker een passende opvolger van het debuut. Het heeft even mogen duren, maar het was het wachten wel waard. Het album lijdt weliswaar aan een aantal minpunten, waarbij het soms eentonige geluid en de gladde productie de koplopers zijn, maar dat mag niet betekenen dat je niet een luisterbeurt aan Adrift Alone kunt besteden. De naargeestige atmosfeer blijft na het beluisteren nog een poosje plakken en daarmee heb ik eigenlijk al genoeg reden gegeven om dit album toch eens een kans te geven.
Tracklisting:
- A Mind To Break
- My Hate For You
- Rosefield Road
- Adrift Alone
- Grey Sun
Links: