Exodus – Exhibit B: The Human Condition
Nuclear Blast, 2010
Bij de vorige Exodus-plaat hoorde ik bij de groep luisteraars die Dukes als nieuwe zanger geen enkel probleem vond. Ik vond zijn zwaardere, scherpere stem zelfs uitstekend passen bij de duisterder geworden muziek. Muzikaal zat het eerste deel van The Atrocity Exhibition uitstekend in elkaar. De gemiddeld enkele minuten langere nummers bevatten genoeg afwisseling en spanning. Een geheel andere wereld dan de jaren tachtig-thrash, maar ging het over de moderne variant, dan was Exhibit A een mijlpaal. En na drie lange jaren wachten was er een opvolger.
Ik maak geen vergelijkingen met Paul Baloff of Steve Souza. Verleden tijd, en voor discussies hebben wij een forum. Muzikaal is er wel het een en ander te zeggen over The Human Condition. Het album bevat net even wat meer melodieuze gitaarlijnen, en op de toon dat Dukes daaroverheen zijn rancune uitspuugt lijkt het soms net of hij half zingt: niet geslaagd. Maar ook al proppen ze er dit keer nog meer tekstueel dood en verderf in, het klinkt over het algemeen toch wat liever. In het van vrij matige teksten voorziene Class Dismissed (A Hate Primer) brult Dukes met volle overtuiging, maar in bijvoorbeeld Democide, met misschien wel de kilste teksten op het album, klinkt hij alsof hij een pauze nodig heeft. Zo schiet het niveau wel vaker heen en weer, en kom je toch weer op het kritiekpunt dat al klinkt sinds de eerste generatie thrashplaten die enkel op cd verscheen: het duurt te lang! Zelfs liveoptredens in het genre duren nog niet eens drieënzeventig minuten! Hadden ze hier een kwartiertje (of meer) uitgeknipt, dan was dat de agressie en spontaniteit, en daarmee de luisterbaarheid, zeer ten goede gekomen.
De songs zijn ook niet allemaal even sterk. Wat mij betreft stonden op Exhibit A met Children of a Worthless God, The Garden of Bleeding en Bedlam 1 2 3 knallers die konden tippen aan Bonded by Blood, Piranha of The Toxic Waltz. Op de nieuweling staan prima nummers, maar dergelijke kwaliteit heb ik nog niet gesignaleerd. ‘Riffgod’ Holt is hier overigens ook niet op zijn best. Na het stijlvol openen van The Ballad of Leonard en Charles bijvoorbeeld gooit ‘ie er bijvoorbeeld zo’n typische Metallica-riff tegenaan, en ook in Downfall is dit verschrikkelijke fenomeen te horen. Hammer and Life komt minder lullig, maar wel een beetje cheesy over, vooral omdat men hier lijkt te proberen terug te keren naar de klassieke meebrullers à la And Then There Were None. Nogmaals: die tijden zijn voorbij. In Beyond the Pale, Democide en The Sun is my Destroyer zitten muzikaal nog wel wat leuke ideeën verstopt, maar hier klinken de nummers dan weer echt als leftovers van Exhibit A.
Over het algemeen is wat hier het zeerste mist dan ook een eigen sfeer, waar het karakterloze artwork aan bijdraagt. Het klinkt een beetje als een allegaartje. Gelukkig zijn de laatste zeven minuten nog wel zodanig goed te pruimen dat er toch wel een enigszins positief oordeel gevormd wordt. Maar geheel herbeluisteren zit er bij deze echt niet in. Exodus is bepaald geen band die op oude roem teert, maar The Human Condition valt een beetje tegen.
Tracklisting:
- The Ballad of Leonard and Charles
- Beyond the Pale
- Hammer and Life
- Class Dismissed (A Hate Primer)
- Downfall
- March of the Sycophants
- Nanking
- Burn, Hollywood, Burn
- Democide
- The Sun Is My Destroyer
- A Perpetual State of Indifference
- Good Riddance
Line-up:
- Rob Dukes – Vocals
- Gary Holt – Guitars, Backing Vocals
- Lee Altus – Guitars, Backing Vocals
- Jack Gibson – Bass, Backing Vocals
- Tom Hunting – Drums
Links: