Exmortus – Necrophony

Geschreven door op 08-09-2023 om 23:27.

Thrash metal, death metal en neoklassieke metal. Dit alles in één brei verworven en je hebt het Amerikaanse Exmortus te pakken. Alweer een goede twintig jaar gaan de heren mee en zij komen dit jaar met album nummer zes op de proppen, getiteld Necrophony. Toch lijkt de naam en de muziek het grote publiek nog niet te hebben bereikt. Brengt dit nieuwe album daar verandering in?

Ook bij Zware Metalen lijkt de band in het verleden nog geen grote indruk te hebben gemaakt. In 2014 werd het album Slave To The Sword, onder de loep genomen door collega redacteur Bart Al Foet, waar hij met name sprak over een mindere productie, mindere kwaliteit zang en de compositie die redelijk binnen de lijntjes kleurde.

Om eerlijk te zijn ben ik in tweestrijd bij deze nieuwe plaat, maar daar kom ik later nog op terug. Het opent redelijk opbouwend met Masquerade en de anticipatie neemt toe. Mask of Red Death gaat op vol tempo en weet de anticipatie te bevredigen. Goede en vooral snelle gitaarriffs razen uit de speakers, alsook een beukende drumpartij en rauwe zang. De bas ronkt ook lekker, dat kan ik erg waarderen. De gitaarsolo’s, grooves en de soms neoklassieke aanpak komen verdraaid goed tot stand. Oathbreaker pakt hier op door, maar Mind of Metal weet mij niet te overtuigen (en doet mij bij vlagen denken aan een zwakkere Arch Enemy-track). De term ‘neoklassiek’ keert keihard terug bij Storm of Strings, dat volledig instrumentaal is en ook nog eens kenmerkende melodielijnen bevat. Vivaldi, iemand? Qua spel en compositie had Yngwie Malmsteen hier zo kunnen aanschuiven. Het zal je dan ook niet doen verbazen dat de vergelijking met Yngwie vaak is gemaakt.

De langere tracks op de plaat, te weten Darkest of Nights en Children of the Night, vergen wat moeite om gelijk vanaf de eerste luisterbeurt te overtuigen. Hier weet laatstgenoemde al vrij snel wel in te doen slagen, waar Darkest of Nights toch achterblijft (het komt te langzaam op gang). Ook Prophecy doet het niet echt voor mij. Dan de track dat wat mij betreft het meest weet te overtuigen: Beyond the Grave. Met riff-en drumwerk waar Carcass voor zal applaudisseren is dit de meeste agressieve en brute track van het album. Opnieuw zijn de riffs en gitaarsolo’s om de vingers bij af te likken, zo tering goed, en het geheel blijft van begin tot eind boeien. Waar was dit gevoel bij de eerdere tracks?! Even een ‘break’ bij Overture dat, net als het intro, de anticipatie weer doet opbouwen voor wat er komen gaat. En dat is de op één na sterkste track op het album, de titeltrack wel te verstaan. Opnieuw een hele smaakvolle mix van tof gitaarwerk, groovende doch beukende drums en de rauwe vocalen. Als bonus treffen we een cover van Moonchild, afkomstig van het Iron Maiden-album Seventh Son of a Seventh Son. Leuke versie en een goede uitvoering van de zang!

Conclusie? Tja, de tweestrijd die ik eerder in de recensie aanhaalde… We hebben hier te maken met extreem goede muzikanten met extreem goede techniek. De zang klinkt ook akelig sterk en past erg goed bij de stijl. Dat zij niet veel verder zijn gekomen, doet mij toch wel wat verbazen. Maar als ik dan de kritische pet opzet, dan is het allemaal nog steeds redelijk binnen de lijntjes kleuren met slechts hele kleine uitstapjes naar het experimentele toe. Neem daarbij dat sommige nummers wat meer verfijning nodig hebben om de aandacht vast te houden van de luisteraar(s) en het totaalplaatje pakt toch net iets minder positief uit dan ik had gehoopt. Ik wil Necrophony erg graag adoreren en een hogere score geven, want de potentie is zo dik aanwezig! Wie weet, misschien bij de volgende plaat.

Score:

79/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2023

Tracklisting:

  1. Masquerade
  2. Mask of Red Death
  3. Oathbreaker
  4. Mind of Metal
  5. Storm of Strings
  6. Test of Time
  7. Darkest of Knights
  8. Prophecy
  9. Children of the Night
  10. Beyond the Grave
  11. Overture
  12. Necrophony
  13. Moonchild (Iron Maiden-cover)

Line-up:

  • Jadran “Conan” Gonzalez – Zang, gitaar
  • Chase Becker – Gitaar
  • Phillip Nuñez – Basgitaar
  • Adrian Aguilar – Drums

Links: