Every Time I Die – Gutter Phenomenon
Ferret Music/Roadrunner, 2005
Als ik iets irritant vind bij het lezen van een biografie dan is dat wel dat oneindig zichzelf de hemel inprijzen en het beweren de nieuwe sensatie in de huidige undergroud scene te zijn. Zo dus ook het uit Buffalo, USA afkomstige Every Time I Die. Ze zullen het gezicht van de rock ’n roll underground voorgoed veranderen, ze zullen zich een weg naar de top banen aangezien er eindelijk weer eens een band opstaat die de rock muziek gevaarlijk, nieuw en opwindend maakt. Gelukkig kende ik dit bandje al van hun vorige werk en kon ik de bio met een fikse korrel zout tot mij nemen. Want het vorige album Hot Damn! was immers zo geweldig nog niet. Een lekker plaatje, ja dat is het zeker, maar de als los zand aan elkaar bungelende nummers zorgen ervoor dat de verveling erg snel toeslaat. Maar goed; nieuwe ronde, nieuwe kansen. Nu Gutter Phenomenon eens onder de loep nemen.
Om maar meteen met de deur in huis te sodemieteren, ze flikken het toch! Songs zijn het! Met kop en staart nog wel! Nee, hier kom ik niet onderuit, dit is strak, avontuurlijk en toch eerlijk gezegd ook wel een beetje nieuw, gevaarlijk en opwindend zoals in de bio te lezen is. Ja eerlijk is eerlijk, deze band weet mij behoorlijk te overtuigen. De band speelt globaal gezegd een kruising tussen de Zweedse hardcore legende Refused, af en toe de madness van een Dillinger Escape Plan (die van Miss Machine welteverstaan), de drive van hun stadsgenoten Snapcase en vooral een erg spontane rock ’n roll feel die gedurende het hele album de basis vormt. Daarnaast mogen zelfs ook invloeden van bands als Anthrax en Thin Lizzy (de pakkende gitaarmelodieën in bijvoorbeeld The New Black) niet onvermeld blijven. De zang van Keith Buckley is ten opzichte van het vorige album sterk verbeterd en dat geldt zowel voor de schreeuw- als de cleane zang.
Elf korte songs waar de spontaniteit van af druipt. Maar dit komt dus vooral door de avontuurlijke, loeistrakke riffs die de band telkens weer tevoorschijn tovert. De productie is erg professioneel en dan bedoel ik ook ERG professioneel. Deze is namelijk verzorgd door Machine en bij sommige mensen zal dan een lampje gaan branden, aangezien deze meneer bijvoorbeeld ook zijn handtekening heeft gezet onder de productie van Lamb of God’s Ashes of the Wake album dat vorig jaar verscheen. Een van de vetst geproduceerde platen ooit in mijn ogen.
Het is zeker niet de revelatie die ze zelf beweren te zijn (hoewel de bio niet door de band zelf geschreven lijkt te zijn), maar enige vernieuwing weet dit Amerikaanse gezelschap wel te brengen. Ze zullen bijvoorbeeld lang niet zo’n impact hebben als een Dillinger Escape Plan een paar jaar geleden, maar ik vind wel dat ze met deze plaat eens een keer een headlining tour mogen krijgen. Dit rockt namelijk als een tiet en als ze live ook zo kunnen rocken als ze op deze plaat doen, dan ga ik graag eens een kijkje nemen.
Ja, dit bandje komt er wel.
Tracklist:
- Apocalypse Now and Then
- Kill the Music
- Bored Stiff Mp3
- Easy Tiger
- Tusk and Temper
- The New Black
- Champing at the Bit
- Gloom and How it Gets That Way
- Guitarred and Feathered
- L’Astronaut
- Pretty Dirty
Line-up:
- Jordan Buckley – guitar
- Keith Buckley – vocals
- Andrew Williams – guitar
- Mike Novak – Drums
- Kevin Faulk – bass
Links: