Ensiferum – Thalassic

Geschreven door op 08-07-2020 om 22:24.

Ja, ook ik heb een geschiedenis met Ensiferum. Ten tijde van het uitkomen van de derde Children of Bodom, kwam er uit Finland iets aanvliegen wat zowaar nog interessanter klonk op dat moment. Het debuutalbum van Ensiferum, toen nog met genie Jari Mäenpää (Wintersun) als frontman, was de perfecte blend van opgewekte viking epiek, power metal, zwierige black/death-metal elementen en de allerbeste Finse melodieën, aangevuld met übercatchy teksten. Dat album is nog steeds een van mijn dertig favoriete metalalbums (en ik heb er een pak meer dan drieduizend fysiek en een veelvoud daarvan digitaal). Ook Iron is een must have, nog steeds met Jari in de line-up. Daarna was het allemaal niet meer zo… intens en krachtig, helaas. Beetje hoempa hier, beetje zangerig daar, weg alles wat riekt naar black of death, nog wat heavy metal erbij… het leek wel voor de Duitse markt bedoeld zo ondertussen. Tot aan From Afar was het nog haalbaar, vanaf Unsung Heroes hoefde het niet meer voor mij. Voor mij is het dus acht jaar geleden dat ik Ensiferum echt een kans gegeven heb, collega Remco nam over.

De bron van Finse mythologie was even uitgedroogd, ofwel lonkte de Griekse te hard. Hoe dan ook, Thalassa, Griekse godin van de zee, zong als een sirene en inspireerde Ensiferum tot het maken van dit nieuwe album. Er zijn minder interessante thema’s, dat kan ik u met zekerheid vertellen, ga er gerust de verhalen op na. Goed, de muziek, daar hebben we het over. Na een dromerige intro (ja echt) krijgen we Rum, Women, Victory. Ik vreesde een piratenmetalnummer, helaas komt het zo ver niet. Niets mis met piratenmetal trouwens, zo lang het ver uit mijn buurt blijft. Ensiferum blinkt op Rum, Women, Victory opnieuw uit in het maken van een uiterst kleverig nummer met een enorm herkenbaar en snel & snedig gitaarwerk. Spielerie als vanouds. Het cleane power metal gezang halfweg neem ik er voor lief bij, met een beetje tegenzin. En ja hoor, de “groupshouts” durf ik ook meedoen (als er niemand in de buurt is natuurlijk).

Andromeda, het tweede echte nummer, doet knalhard denken aan ouder werk qua gitaarlijnen, maar “verrast” na een dikke minuut door pure Amorphis-zangstijl wanneer “She will live forever – Our queen Andromeda” passeert. Beetje melig en voorspelbaar, echter dit nummer en scherpe randjes zijn er sowieso al lang niet meer te vinden bij Ensiferum.

Daarna volgen enkele nummers die ik al eerder hoorde van Ensiferum, met spaghetti western/prairie-invloeden, die me onvrijwillig doen denken aan Ennio Morricone (RIP). Aardig, met epische strijkers en een pak grandeur in de brasssectie. Voor mij mag het allemaal wat pittiger zijn. Nu goed, op zich klinkt het prima georkestreerd, de fans zullen weer smullen. Ik haal er nog het opzwepende Run from the Crushing Tide (met veel woo-o-o-o’s) uit en negeer netjes de marshmellow Yay yay yippie aye yay toestanden op het einde van dit album. Zoals vroeger wordt het nooit meer, maar Ensiferum weet wel hoe ze én een groot publiek kunnen bereiken én nog enigszins snelheid en muzikaliteit kunnen blijven brengen zonder dat het een kluchtig rollenspel voor zwalpende clichés wordt.

Score:

79/100

Label:

Metal Blade Records, 2020

Tracklisting:

1. Seafarer’s Dream
2. Rum, Women, Victory
3. Andromeda
4. The Defence of the Sampo
5. Run from the Crushing Tide
6. For Sirens
7. One with the Sea
8. Midsummer Magic
9. Cold Northland (Väinämöinen Part III)

Line-up:

  • Markus Toivonen – Gitaar, keel
  • Sami Hinkka – Bas, keel
  • Petri Lindroos – Keel, gitaar
  • Janne Parviainen – Drums
  • Pekka Montin – Keyboards, zang

Links: