End of Green – High Hopes in Low Places
Silverdust Records, 2010
Toen ik deze CD in mijn speler propte had ik geen flauw idee wat te verwachten. End of Green is namelijk ondanks dat ze (vooral in Duitsland) behoorlijk wat bekendheid genieten geen onderdeel van mijn muzikale kennis kring. Mijn eerste indruk was om het recenseren van deze plaat voor onbepaalde tijd uit te stellen. Uiteraard heb ik mezelf wat ingelezen en ingeluisterd na mijn eerste luisterbeurt en begrijp ik nu dat deze ondertussen al zevende plaat van de Duitse heren redelijk in het verlengde ligt van de vorige persing: The Sick’s Sense.
Laat ik beginnen door te zeggen dat de muziek in essentie niet beroerd is. We hebben hier echter te maken met een toegankelijkheid die volgens mij behoorlijk toe te rekenen is aan commercie. Gothic pop rock druipt als honing uit mijn speakers met een dosis zoete maar o zo puberaal overkomende depressiviteit waar je U tegen zegt. Deze eigenschap wordt naadloos gecombineerd met een catchyness die er voor zorgt dat sommige nummers of je ze nu leuk vindt of niet in je kop blijven hangen.
De vocalen van meneer Darkness komen soms licht geforceerd emotioneel over maar klinken over het algemeen alsof ze voor het genre bedacht zijn. Bij nummertje vier schrik ik even als ik hoor wat collega Bart ook in zijn recensie van The Sick’s Sense meld. We hebben opeens te maken met een Peter Steele clone eerste klas, wat gelukkig van sporadische aard is. De intro van het vijfde nummer klinkt erg veelbelovend, en hoewel dit niet helemaal waargemaakt wordt blijkt het samen met het uptempo stampertje die de naam van het album draagt toch één van de nummers te zijn die ik het meest kan waarderen. Opvallende en wat mij betreft positieve eigenschappen zijn het lekkere gitaargeluid en het absoluut ontbreken van keyboards. Dit maakt End of Green volgens mij één van de weinige bands in het genre die durft sfeer te brengen zonder dit veelgebruikte hulpmiddel.
Al met al zal ook deze CD veel, vooral jonge, mensen aanspreken. Dit is uiteraard geen garantie voor kwaliteit, integendeel maar anderzijds kan ik ze ook niet betrappen op een gebrek aan positieve eigenschappen voor die doelgroep. Het blijkt eenvoudige en toegankelijke muziek, zonder al teveel afwisseling. Aan de ene kant voldoende, aan de andere kant ietwat fantasieloos. Voor fans van bands als Him en The 69 Eyes
Tracklisting: 
- Blackened Eyes
- Goodnight Insomnia
- Carpathian Gravedancer
- Under the Sway
- Tie Me a Rope… While You’re Calling My Name
- High Hopes in Low Places
- An Awful Day
- Saviour
- Slaves
- Starlight
Line-up:
- Michelle Darkness – Vocalen
- Michael Setzer – Gitaar
- Oliver Merkle -Gitaar
- Rainer Hampel – Basgitaar
- Matthias Siffermann – Drums
Links: