En Minor – When The Cold Truth Has Worn Its Miserable Welcome Out

Geschreven door op 07-09-2020 om 20:30.

Yes, het is zover. Een jaar nadat Phil Anselmo de gelijknamige 2-track EP van En Minor liet horen, kunnen we nu dan eindelijk luisteren naar de langverwachte eerste langspeler, dat de verwelkomende titel When The Cold Truth Has Worn Its Miserable Welcome Out draagt. Sinds de nummers On The Floor en There’s A Long Way To Go – waarvan laatstgenoemde helaas niet op het album is beland – hebben we de voorgaande weken, in aanloop naar de release van het album, al volop kunnen luisteren naar de singles Mausoleums en Blue. Het zijn nummers die na het beluisteren meteen beloofden dat dezelfde lijn werd doorgezet.

Vorig jaar noemde ik het geluid al duister en atmosferisch, een gegeven dat op dit album van start tot einde ook zeker weer weet te gelden. Voordat ik daar op inga, wil ik het eerst hebben over de voorgeschiedenis van dit project. De zaden ervan werden immers al gepland vanaf het negende levensjaar van Anselmo, vanaf het moment dat hij zijn eerste gitaar kreeg. Te ongeduldig om andermans nummers te leren spelen, ging hij al snel over tot het schrijven van eigen materiaal. Gemoderniseerd hebben delen ervan nu een plek veroverd op When The Cold Truth Has Worn Its Miserable Welcome Out. In het eerste deel van de jaren negentig werd met Body & Blood een klein vriendenproject in het leven geroepen, met onder andere Kevin Bond van Superjoint Ritual. Het was een uitlaatklep als afleiding voor het dagelijkse, professionele metalgeweld en blies daarnaast nieuw leven in de oude, door Anselmo geschreven nummers. Met het gezelschap werd er tevens nieuw materiaal gecreëerd. Met name dankzij het grote succes van Pantera bleef dit materiaal echter voor lange tijd op de plank liggen. Samen met Kevin Bond en Steve Taylor werd er terug gegrepen naar de sfeer die destijds gecreëerd werd en zijn er nu wat nummers van dat project overgeheveld naar En Minor. Mogen we de website van Anselmo’s eigen Housecore Records echter geloven, dan is de naam Body & Blood nog steeds actief en zal er in de toekomst ook zeker meer te horen zijn van die band, los van slechts het nummer The Bird, dat op een compilatie van het label is verschenen.

Terug naar En Minor, dat het album start met de donkere akoestische gitaren van Mausoleums. ‘’Cross your hearts and hope to die’’, croont een gepijnigde Anselmo. Zijn stem heeft al jaren niet meer zo volmaakt geklonken voor de vele bands waar hij deze op toespitst. De puzzelstukjes van het melancholische klankenspel en de zwaar misbruikte stem vallen zo perfect in elkaar, dat het in muzikaal opzicht een bijna zalvende werking creëert. Blue, met een zinsnede waaraan het album zijn titel ontleent, krijgt dankzij het gitaargeluid en de percussie een wat meer psychedelische vibe. Iets wat ook geldt voor het naar Led Zeppelin’s Dazed and Confused klinkende On The Floor, welk ik vorig jaar al besprak. Als je je bedenkt dat Phil Anselmo er ook al een hartstilstand op heeft zitten, dan kan je niet anders dan de puurheid van dit nummer en En Minor inzien.

Dead Can’t Dance, een verwijzing naar het invloedrijke Dead Can Dance, heeft een jazzy noirsfeer met een afwisseling tussen subtiel spel op de hi-hat en snaredrum naar een meer bombastische bassdrum, terwijl er kalmpjes clean gesoleerd wordt op gitaar. Hoe vaker ik dit nummer hoorde, hoe gaver ik het begon te vinden. Love Needs Love doet een beetje aan als een albumvuller, al vind ik het lastig om het hieronder te scharen. Anselmo beschikt gewoon over een ijzersterke schrijfstijl op tekstueel vlak en de snelle tremolo zorgt toch nog voor de afwisseling in wat begon als eenzijdig klinkend nummer. Nu kan ik elk nummer verder gaan beschrijven, maar je doet jezelf er een plezier mee om deze trip van Anselmo en zijn kompanen zelf te ondergaan.

Wat ik mooi vind aan When The Cold Truth Has Worn Its Miserable Welcome Out is dat, hoewel elk nummer in hetzelfde tempo gespeeld wordt, elk nummer ook zijn eigen identiteit behoudt. Zo is bijvoorbeeld Hats Off een sterk nummer met een murderfolksfeer, dat op zijn beurt weer compleet afwijkt van het opvolgende, dynamische Disposable For You, dat overigens ook een zeer sterke afsluiter van dit album is. In een tijd waarin alles al lijkt te zijn geprobeerd, is het goed om een band te horen die dit soort duistere, melancholieke muziek nog steeds fris weet te brengen. Goed doordachte nummers met een meeslepend karakter. Klaar om je mee te sleuren en welkom te heten in de persoonlijke hel van de maker.

Score:

85/100

Label:

Season Of Mist, 2020

Tracklisting:

  1. Mausoleums
  2. Blue
  3. On The Floor
  4. Dead Can’t Dance
  5. Love Needs Love
  6. Warm Sharp Bath Sleep
  7. Melancholia
  8. This Is Not Your Day
  9. Black Mass
  10. Hats Off
  11. Disposable For You

Line-up:

  • Phil Anselmo – Vocalen, gitaar, percussie
  • Kevin Bond – Gitaar
  • Stephen Taylor – Gitaar
  • Calvin Dover – Toetsen
  • Joiner Dover – Bas
  • Steve Bernal – Cello
  • Jimmy Bower – Drums
  • Paul Webb – Gitaar

Links: