Earth Drive – Helix Nebula

Geschreven door op 15-03-2020 om 18:55.

Het album Helix Nebula hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ik kan er maar niet in komen. Het is niet rattenslecht wat deze band doet hoor, maar ik mis totaal de klik. Dus ik waarschuw alvast: dit wordt een strengere beoordeling dan gewoonlijk. De band Earth Drive is een Portugese uitvinding. Dit nieuwe album is de opvolger van het debuut uit 2017 genaamd Stellar Drone. De muziek betreft duistere, psychedelische stoner. Het is een omschrijving die aanspreekt, en je denkt gelijk aan iets leuks als Glowsun. Hier tref je echter ook wat heavy en progressieve invloeden.

Op Helix Nebula waakt een psychedelisch sfeertje, waarbij de drummer de dynamiek opbouwt, alles op laag- en mid-tempo zolang het album duurt. Effectpedalen worden uiteraard niet geschuwd hier. Het is de zeurderige zang op een eentonig nummer als Spectra die ervoor zorgt dat je geen zin meer in dit album hebt. Op Axial View is dat wederom de bottleneck. Schop die dame buiten, met haar effectgedreven gejank. De drums zijn groovy, maar ook juist wat weinig dynamisch hier. Het gitaargeluid komt vrij vlak over. Meestal hebben we het over een wall of sound, oftewel een muur van geluid, maar dit is meer een hekje. Het gitaargeluid is wat lief, en mist net die extra ‘punch’ om blijvende schade aan te richten. De spacey intermezzo’s zoals Holy Drone zijn echt overbodig. Als je nummers maakt die toch al langzaam opbouwen, dan werkt zo’n overbrugging alleen maar vertragend. Zeker omdat deze intermezzo’s zich niet onderscheiden van de muziek die we in de ‘echte’ songs tegenkomen. Science of Pranayama start met zware doom maar mondt uit in een nummer dat nogal grungy klinkt. Een beetje alsof iemand de overdrive heeft opengedraaid op de gitaren bij Nickelback. Nee, dat is geen compliment inderdaad. Dharma Throne is nog het beste nummer op dit album. Eindelijk lijkt er wel wat samenspel te zijn, ondanks het feit dat de vocalen, die hier een wat meer logische zanglijn volgen, heel hard zijn afgemixt en de gitaar lafjes op de achtergrond staat. Het outro slaat ook de plank mis, want wat is nu de bedoeling? Gaan we opbouwen naar een nieuwe ontknoping, of gaan we in headbangstand? Ik weet het niet, mijn lichaam gaat hiervan op slot.

Het is het allemaal net niet op dit Helix Nebula. De potentie komt simpelweg niet uit de verf. Teveel tussenstukjes die niets toevoegen en zeurderige zang zijn de afbreukrisico’s van dit album. Het raakt niet, en het duurt allemaal te lang zonder dat het transcenderend of hypnotiserend wordt. Het is niet slecht bedoeld, want de riffs zijn prima middenmoot en het drumwerk is best aardig. Maar als je een taart gaat bakken, en je voegt de ingrediënten niet op de correcte wijze bij elkaar, dan mislukt de taart alsnog. Vooruit, het zwaard van Damocles is dan eindelijk gevallen. Alleen jammer voor Earth Drive dat het de band zelf de kop kost.

Score:

53/100

Label:

Raging Planet Records, 2020

Tracklisting:

  1. Cosmic Eye
  2. Helix Nebula
  3. Holy Drone
  4. Spectra
  5. Axial View
  6. Dharma Throne
  7. Nagarjuna
  8. Anulom Vilom
  9. Sciene of Pranayama
  10. Amazon
  11. Phantalien
  12. Space God

Line-up:

  • Luis Silva – Basgitaar
  • Sebastião Santos – Drums
  • Sara Antunes – Vocalen
  • Hermano Marques – Vocalen, gitaar

Links: