Dynahead – Youniverse
Eigen Beheer, 2011
Oef, het ding heeft een naam. Progressieve thrash metal. Mijn definitie was een veelvoud aan woorden waard. Deze Brazilianen gooien een tweede album op de markt dat werkelijk van alle markten thuis is. De rode draad? Thrash wellicht. Het conceptalbum is even complex als de hoes van hun overigens zeer mooie digipack.
Voor wie zich snel verveelt en een extreem polyvalent extreem plaatje zoekt dat niet gebaseerd is op math en zelfs een heavy kantje kent: Dynahead. Was dit album een taartdiagram geweest dan was het grootste stuk wellicht Nevermore geweest. In de meeste nummers hoor je wel ergens in de zanglijnen of progressieve akkoorden Nevermore terug. Verder: Faith No More, Mekong Delta en Dream Theater. Positief punt bij deze vrij excentrieke band is dat ze niet te abrupt te werk gaan maar in trappen overstappen naar andere snelheden, gemoedstoestanden en genres zonder een té grote spreidstand van de luisteraar te verwachten. Kwaliteit is er in overvloed, net als bij Dream Theater, inclusief keys en andere toetsen. Het blijft natuurlijk wel een verkapt geheel waar je veel luisterbeurten voor nodig hebt eer je enige vorm van inzicht krijgt. Catchy stukken krijg je veelvuldig aangeboden in terugkerende solo’tjes, fusion en jazz, inheemse akoestische gitaarpartijen, cleane en luchtige gezangen en enkele brute passages die bijzonder opvallen in de heavy thrash.
Geen gemakkelijk album maar wel een zegen voor de zogenaamde “meerwaardezoeker”. Eclectisch, het kernwoord. Weinigen zullen zich aangesproken voelen door deze band, al verwacht ik wel extreem positieve reacties bij fans van bijvoorbeeld After All.
Tracklisting:
- Ylem
- Eventide
- Inception
- Unripe One
- Confinement in Black
- Circles
- My Replicator
- Repentance Hour
- Way Down Memory Lane
- Redemption
- Onset
Line-up:
-
Diego Teixeira – Bass
-
Deth Santos – Drums
-
Diogo Mafra – Guitars
-
Pablo Vilela – Guitars
-
Caio Duarte – Vocals
Links: