Craig Rossi is een toegewijd artiest, dat is één ding dat zeker is. De Amerikaan bracht in december 2017 zijn eerste EP getiteld Shadow People uit voor zijn eenmansformatie Drift Into Black. Deze EP kreeg in oktober 2018 al een vervolg met het album Dead Suns Under The Forever Moon en als we de sociale media van de band bekijken, dan zien we dat Rossi al driftig aan het werk is met het opnameproces van een opvolger. Maar laat ik eerst stilstaan bij het deze winter verschenen Dead Suns Under The Forever Moon, waarop Rossi tijdens het opnameproces samenwerkte met verscheidene sessiemuzikanten.
Het is mijn eerste kennismaking met deze band die atmosferische doom creëert. De korte instrumentale opener Reign weet die sfeer daarin meteen goed aan te brengen, terwijl opvolger Shifting Through The Dead al snel voor een verrassing zorgt. Wanneer de vocalen intreden verwacht ik deathgrunts te horen, maar niets is minder waar als we de daadwerkelijke zang van Rossi beluisteren: clean (maar niet altijd even zuiver op dit album) en meer kenmerkend voor alternatieve bands. Het is bovendien ook aardig in de lijn van de meer traditionele doom, al is de muziek in dat opzicht iets avontuurlijker, wat het traditionele aspect betreft. Zo horen we bijvoorbeeld aanzienlijk minder Tony Iommi-verheerlijking in het werk van Drift Into Black. Het zal dan ook eerder liefhebbers aantrekken van bands als Anathema, Swallow The Sun, Katatonia en Hanging Garden.
Left In The Ash start met sfeervol toetsenspel. Als multi-instrumentalist weet Rossi uitstekend sfeervolle nummers te schrijven al zal, naar ik verwacht, niet iedereen lyrisch zijn over zijn vocale kwaliteiten. Toch zie ik het persoonlijk wel als een onderscheidende factor in een genre dat gedomineerd lijkt te worden door deathgrunts. Hollow kent een sterk refrein en maakt zichzelf daarmee ook tot een hoogtepunt op het album, terwijl de rest van het nummer opvalt door een wat onorthodoxe ritmesectie. Vooral als het daaropvolgende Gone But Not Forgotten zijn opwachting maakt. Zo droevig als de titel klinkt, zo neerslachtig is het nummer ook. Ik noemde al Anathema als referentie en laat dit dan het nummer zijn dat echt doet denken aan deze band. Of het nu de sfeer is, de geharmoniseerde vrouwelijke vocalen van Melissa Hancock, de gehele opbouw of de tekst: Rossi levert hiermee een ontzettend mooi lied af.
Waar het hele doomaspect steeds meer naar de achtergrond dreigde te verdwijnen in de afgelopen nummers keert het weer terug met Death From Above. Het ligt daarmee redelijk in lijn van het nieuwe A Pale Horse Named Death-album dat deze januari nog zal verschijnen (spoiler als niet-reviewer van die schijf: ik vind hem goed). Met No Return To Light wordt er nog even verder door gedoomed, maar deze weet er niet echt bovenuit te springen. Afsluiter Home, die begint met het geluid van een regenbui terwijl daarna een cello het gitaarspel omarmt, is een mooie zachte afsluiter van een goed album. Dead Suns Under The Forever Moon is er echter wel één die meerdere aandachtige luistermomenten nodig had, voordat ik het daadwerkelijk kon waarderen. Je moet er voor in de stemming zijn, dat is zeker. Ook is zeker dat Craig Rossi een getalenteerde muzikant is. En ik wil wel zien welk label in ieder geval níet blijft slapen tijdens zijn afdwaling in het zwart.
Score:
78/100
Label:
Eigen beheer, 2018
Tracklisting:
- Reign
- Shifting Through The Dead
- Left In Ash
- Hollow
- Gone But Not Forgotten
- Death From Above
- No Return To Light
- Home
Line-up:
- Graig Rossi – Gitaar, vocalen, toetsen
- Paul LaPlace – Bas
- Klemen Markelj – Drums
- Rick Habeeb – Gitaar
- Melissa Hancock – Vocalen
- Elizabeth Weaver – Cello
Links: