Dreadlock Pussy – Palm Bridge rd.
Pias Records, 2005
Dreadlock Pussy, de Nederlandse nu-metal band, die naar de mening van velen een vaste waarde inneemt binnen de nu-metal scene. Zoals de meeste bands heeft ook deze band hard gevochten voor het veroveren van een ‘eigen stijl.’ Of een band dat moet willen, weet ik niet, want je legt jezelf een zware last op de schouder. Het produceren van eigen geluid is ze gelukt. Het resultaat vind ik alleen matig. Dreadlock Pussy loopt er dan ook niet voor weg dat de band wordt bestempeld als Korn– en Deftones rip-off. Zoals vele anderen kon ik Korn ook waarderen, toen zij net kwamen kijken. De meeste oude fans zijn inmiddels afgeweken van deze nu-metal richting, die vlak voor die tijd nog ‘crossover’ werd genoemd.
In 1999 heb ik een optreden van Dreadlock Pussy bijgewoond en de cd Sharp Instead (uitgebracht onder eigen beheer) aangeschaft. Ik vond het toen naar ‘meer’ smaken, de productie van het eerste album uit 1999 was slordig. Het rommelige nam ik toen voor lief. Ik ben niet veel later een andere richting in geslagen en heb de band niet meer in de gaten gehouden. Nu, ruim zes jaar later, ligt Palm Bridge rd voor mijn neus. Ik heb de cd meerdere malen opgezet en kwam er moeite doorheen, ik moest me echt inhouden om de tracks niet halverwege af te breken en te luisteren of de volgende track misschien meer te bieden had. Positief van dit nieuwe album is dat de productie prima is, het rommelige is er uit en de band heeft een eigen gezicht.
De goede productie heeft ook een nadeel voor Palm Bridge rd, namelijk dat de ‘hardheidsgraad’ flink wordt beperkt. Zeker als je ooit onder de indruk bent geweest van het debuut Sharp Instead. De eerste nummers hebben stukken cleane zang, die er echt niet bij had gekund, het klinkt ‘zeikerig’ en is bovendien ook erg vals. Ook gebruikt de band vrij softe intro’s en langdradige vervolgstukken, wat het luisteren er niet prettiger op maakt. Ik blijf me maar afvragen: “Waar blijft de kracht?”. Pas bij track nummer vijf, Short Tempers & Lit Fusers, liet de muziek even een lach toe op mijn gezicht: “Oja, verdomd! Het is toch echt dezelfde band die ooit Sharp Instead uitbracht.” Dit nummer zou ik het hoogtepunt van de cd noemen, wellicht hadden ze het nummer ergens anders op de cd kunnen plaatsen, want de volgende track is A way Of Saying Goodbye met een Massive Attack-intro, die erg goed past bij het ‘schattige’ artwork. Een dooddoener dus. Zeggen ze hier ‘goodbye’ tegen de kracht die zij ooit bezaten? Vervolgens komen er een aantal nummers voorbij die softere versies zijn Deftoneswerk. Met wéér een harder nummer er tussen: Escondidos, waar zelfs kleine Slipknot-invloeden in zitten verborgen.
De twee hardere nummers op Palm Bridge rd. doen de andere nummers wegvagen. Ik zou deze nummers van de cd hebben weggelaten of ik had ze bewaard voor een volgend, steviger, album. De band mag zichzelf nu dus een eigen gezicht toekennen, maar ikzelf had het graag wat pittiger gehad. Door meer cleane zang weg te laten, zodat het geschreeuw beter afgestemd is op de muziek, dat alleen al zou het totaalplaatje meer waardering kunnen brengen.
Tracklist:
- Positions Of Power
- Choirboys
- Hang Loose
- Late
- Short Tempers & Lit Fuses
- A Way Of Saying Goodbye
- Pickup
- Escindidos
- 14:59
- Full-time Video Girl
- One Too Many Times
- Simpleton
Line-up:
- Bart – Guitar & Vocals
- DJ Lombok – Samples, Scratch, Vocals
- Jaap – Bass
- Jos – Drums
- Pat – Vocals
- Punto – Guitar & Vocals
Links: