Draw Into Disorder – Nappy

Geschreven door op 14-08-2021 om 11:30.

Deze plaat verscheen eind vorig jaar op mijn radar, maar het leven liep een beetje in de weg en ik kwam er maar niet toe om deze EP eens deftig te beluisteren. Ben ik even blij dat het uiteindelijk wel lukte zeg. Eindelijk nog eens een band die van die lekker ouderwetse grunge maakt. Tegenwoordig denken veel rockbands dat ze zo nodig een synthesizer moeten gebruiken om hun muziek wat pit te geven. Waarschuwing: nostalgische opa gaat volledig los op de typmachine hier.

Ik stam nog uit de tijd dat MTV muziek draaide en dat waren toen vaak van die rockbandjes die al schreeuwend en wenend hun frustraties over hun moeizame, harde leven in een videoclip wisten te verpakken. Zo zwaar was hun leven natuurlijk niet, maar niemand zat te wachten op van die gelukzalige Disney of knuffelrockmuziek. Deze band stamt duidelijk uit hetzelfde prehistorische tijdvak als ik. Er werd nog betaald in guldens of franken en de Rode Duivels verloren nog wedstrijden tegen landen als Malta. Ja, jullie Nederlandse lezers moeten echt niet klagen over de uitschakeling in de tweede ronde van een EK. Geloof me: dit zijn nog goede tijden.

Draw Into Disorder neemt zijn luisteraars mee naar deze lang vervlogen periode en dat merk je al vanaf de eerste tonen. De plaat start met een nummer dat Nowhere to Belong heet. Schreeuwen over je moeizame, harde leven, weet je wel? De song is echt een nostalgische trip naar die jaren 90 want dit nummer klinkt alsof Gavin Rossdale van Bush een nummer zingt dat door Kurt Cobain werd geschreven. Het tweede nummer Calm Down doet dan weer denken aan het rustigere werk van The Melvins, maar dan met die puberstem van Silverchair’s Daniel Johns erop. Nee wacht, vanaf dat het refrein losbarst kent het een zware Nirvana-vibe, een soort ode aan Territorial Pissings.

Draw Into Disorder vind ik echt een heerlijke band! Er is niets, maar dan ook niets vernieuwend aan de muziek die deze Japanners maken, maar dit vind ik niet eens erg. Oh ja, het zijn Japanners, de heren van Draw Into Disorder. Het is er niet aan te horen. Ze klinken alsof ze in een garage in Seattle staan te spelen terwijl het buiten al dagenlang aan het regenen is en de Rode Duivels net met veel moeite 0-0 gelijk speelden in Kazachstan. Wat een harde tijden zeg.

Draw Into Disaster speelt naar eigen zeggen heavy grunge en ik kan dit alleen maar bevestigen. Ze doen denken aan de oude Nirvana (Bleach-tijdperk) en zo mag er wat mij betreft nog vaker muziek worden gemaakt. Ik weet natuurlijk wel dat muziek evolueert en je open moet staan voor nieuwere vormen van rockmuziek, maar ergens mis ik die heerlijke grunge en postgrunge van de jaren ‘90 wel. Het is dus verfrissend om horen dat de invloed van die muziekperiode nog tot vandaag natrilt. Ze komen misschien niet van de Amerikaanse pacific coast zoals de grungebands van weleer, maar Japan ligt ook aan de Stille Oceaan. Dus in God(zilla)’s naam leg deze plaat eens op als je van grunge houdt en blijf er decennia ver van weg als je blij bent dat grunge niet langer het populairste rockgenre op de radio is.

Label:

Pavement Music, 2020

Tracklisting:

  1. Nowhere To Belong
  2. Calm Down
  3. Puke
  4. Contagion
  5. Nappy
  6. Dead Thirsty

Line-up:

  • Hideyuki Shimizu – Zang & Gitaar
  • Hiroshi Maeda – Basgitaar
  • Hideki Tosha – Drum

Links: