Disphoria – Sleep and fly away…you’ll be tortured forever
(Galy records, 2004)
Hak! Op de Tak! Raas! Rag! Huf! Slam! Aaaaarghh! Oe! Zo, da’s wel even blazen met dit orkestje. Gegarandeerd de hele buurt pissig als je dit op fors volume draait. Mijn hele kamer veranderde in een woeste eenmans-slampit ( doet u dat thuis ook wel eens? Reacties!). Zo hoort het immers ook. Woeste hardcore, strakke metalriffs, moshparts, gekrijs, blastbeats, zwaar over the top geraas, noise akkoorden, stukjes emozang, deathgrunts, abrupte temposprongen, dit (overigens Franse, er schijnen er meerdere te zijn) Disphoria draait haar hand er niet voor om. Sinds het debuut van Mary Beats Jane heb ik niet vaak meer zo’n opgefokte metalcoreschijf gehoord.
Om hun woede te kanaliseren hebben de heren besloten de songs ook zo afwisselend en opgefokt als maar mogelijk is te maken qua tempo, want de ene tempowisseling is nog niet voorbij of ze trappen het gas weer wat dieper in. Al komen ze nimmer in de buurt van de moderne Dillinger sound of overmatig technisch gebeuk, het blijft immers opgefokte punkmetal. Naarmate de plaat vordert begin je echter wel wat moe te worden van alle drukte en hoor je meer en meer de rechtlijnige hardcore roots van de band in de songs terugkomen. Het is dan ook met zijn 41 minuten een net wat te lange zit voor zulk soort muziek, maar dat mag niet bommen. Disphoria is een pissig orkestje, laat dat voorop staan! Mensen die wat teveel agressie overhebben raad ik aan deze plaat op te zetten om ook zelf eens lekker de woonkamer te veranderen in een rokende puinhoop middels een one-man-slampit (zoals bovenstaand beschreven).
Tracklist:
- Destructive Rage
- Cold Dead Light
- Along The Way
- Inherent Dystopia
- Submission
- The Other Side
- Existence
- 1982
- sarah
Line-up:
Julien, Anne Mika, Maël, Sylvain – wie precies wat speelt wordt niet vermeld
Links: