Decoy – Call of the Wild
AOR Heaven, 2007
Potdikke! Wat moet je als recensent nu met een plaat als Call of the Wild – een plaat die niet beroerd geschreven en gespeeld is, maar dermate achterhaald klinkt dat het bijna beschamend wordt?
Laten we beginnen met de positieve punten uitlichten van het driemanschap wat zich Decoy noemt. Zanger Peter Sundell heeft een prima stem (al valt de man teveel terug op een kopstem die op het randje van het irritante balanceert) en de heren Enevoldsen en Heintzelmann, respectievelijk gitarist/bassist en drummer slaan zich met verve door elf op zich prima nummers heen. Om de kwaliteit van het materiaal gaat het dan ook niet. Probleem is dat Call of the Wild schijnbaar zonder moeite aan weet te knopen bij platen zoals Foreigner en Boston die twintig, dertig jaar geleden met regelmaat uitbrachten. Dit maakt de plaat enorm tweeslachtig, met een hedendaagse productie, doch met songs die we allemaal al eerder, en beter, hebben gehoord. Decoy had twintig jaar geleden een alleraardigste band geweest, maar slaat anno 2007 de plank behoorlijk mis en zal derhalve alleen verstokte fans van ouderwetse AOR weten te bekoren.
Call of the Wild een een schot naast de roos. Aan het materiaal en het spel mankeert niets, maar de plaat is ruim twintig jaar te laat uitgebracht om nog enigszins indruk te kunnen maken. Tel daarbij de volledig misplaatste, bijna Manowar achtige, veel te stoere teksten en het moge duidelijk zijn dat Decoy zich een warm nest heeft verworven in de grijze middenmoot. Helaas, pindakaas, heet dat.
Tracklist:
- Divided
- Call of the Wild
- Brothers in Arms
- Heavy Metal Thunder
- Make a Stand
- Break Through
- Forever and Ever
- My Religion
- How Long
- The Real Deal
- Peace of Mind
Line-up:
- Peter Sundell – vocals
- Torben Enevoldsen – guitar, bass
- Thomas Heintzelmann – drums
Links: