De laatste jaren ben ik niet meer voor het volle pond begaan met melodische death metal. De redenen zijn veeltallig. Te weinig tijd, te veel namaak.En ja dan mis je wel eens iets. Deze Duitse band genaamd Dawn of Disease bijvoorbeeld. In den beginne – we spreken 2003 – zag ik de band wel eens live en toen maakte het een doorsnee indruk. Een verkeerde indruk blijkbaar, want de band is vrij groot geworden en geldt als een van de betere death metal bands in Duitsland. Het feit dat het bij Napalm Records zijn thuis gevonden heeft wil wel iets zeggen.
Deze nieuwe plaat – de vijfde van de band – bevestigt wat ik al te lezen kreeg in een vorige review hier op Zware Metalen. ‘Opzwepende en technisch hoogstaande gitaarpartijen, een strakke ritmesectie met de nodige blastbeats, een duistere grunt en veel afwisseling in de verschillende nummers‘. Zo is het maar net. Dawn of Disease heeft geleerd om te diversifiëren en heeft naar mijn gevoel erg veel naar de Finse melodoomdeath scene zitten luisteren om met veel gevoel voor diepgang de luisteraar te beroeren met bitterzoete tremolo’s, hangende symfonieën en veel contrast tussen het brute en technische geweld enerzijds en de gesuikerde melodieën. Omwille van de sterke composities doet het soms wat denken aan Mors Principium Est, maar dan met een brute(re) sprekende grunter en rechttoe rechtaan blastfestijnen. Veel Amon Amarth stijlelementen als afwerking dus, iets waar de deathmetalgemeente tegenwoordig haast niet meer zonder kan.
Allemaal goed nieuws toch? Neen helemaal. Bij dit soort van mainstream death metal verwacht ik een vorm van uitmuntendheid. Iets waar de band mee uitblinkt. Laat het pure muzikale kunde zijn, hitgevoeligheid, diepduistere sfeermakerij … iets! Dawn of Disease scoort echter op alle vlak een acht, maar maakt nergens het grote verschil. Geen enkel nummer blijft hangen, geen enkele constructie is wereldschokkend, geen melodie raakt de meest gevoelige snaar. Het nummer Shrine (When Heaven Shatters en In Death We Blast zijn ook bovengemiddeld) maakt het meeste indruk, dus ga vooral daar naar op zoek. En noem me gerust onwillig als de cumul van klasse je meer doet dan deze kritische oldtimer.
Score:
78/100
Label:
Napalm Records, 2019
Tracklisting:
1. Lapsarian
2. Procession of Ghosts
3. May the Waves Take Me
4. Shrine
5. Where the Clouds Reach the Ground
6. As Heaven Shatters
7. Autumn Days
8. Apotropaic
9. In Death We Blast
10. Hypnosis
Line-up:
Tomasz Wisniewski – Keel
Mathias Blässe – Drums
Lukas Kerk – Gitaar
Oliver Kirchner – Gitaar
Christian Wösten – Bas
Links: