Daath – The Hinderers
Roadrunner/CNR – 2007
U kent het gevoel dat u van uw stoel wordt geblazen? Ik was het eigenlijk een klein beetje vergeten, maar sinds The Hinderers van Daath weet ik ook weer wat dat gevoel zo ongeveer betekent. Er waren blijkbaar toch nog enige grenzen binnen de extreme metal te verleggen. Dit gezelschap komt namelijk met een beestachtig goede plaat aanzetten, welke de perfecte fusie tussen bruutheid en melodie belichaamt. Het beste uit de extreme metalstijlen wordt gecombineerd tot een geweldig sterk album.
Over het concept van de band kan ik niet al te diep ingaan, immers, zoals gewoonlijk zijn er geen teksten bij de promo bijgeleverd. Het klinkt allemaal erg interessant. Daath is een verbastering van het hebreeuwse woord da’at, wat zoiets als kennis betekent. Tekstueel verhaalt men over de Kabbalah. Daar ben ik verder niet bekend mee, dus laat mij me maar concentreren op de uitstekende muziek van deze mannen. En die is goed, erg goed zelfs. Wat strakheid betreft denk ik niet dat men voorlopig wordt overtroffen. Grootste “schuldige” daaraan is drummer Kevin Talley, die ook de stokjes voor Chimaira en Dying Fetus heeft gehanteerd. De toch al superstrakke, repeterende riffs van het gitaristenduo vormen zo een boeiende basis waarover Sean Farber met zijn diepe, maar verstaanbare grunt zijn teksten kan brullen. Dit brengt ons bij het toetsenwerk. Zelden heb ik een extreme metalband gehoord die zo dominant, maar op een zo zorgvuldige manier de keyboards in de muziek wist te passen. Nummers als Cosmic Forge en Sightless, om er maar een paar te noemen, krijgen dankzij die toetsen een heerlijk lugubere sfeer mee. Fenomenaal. Naast de bruutheid die de muziek met zich meedraagt, heb ik me ook een aantal keren flink laten verrassen door een stel supermooie melodieuze solo’s. De heren gitaristen weten dan ook zeker hoe ze hun jankplank moeten beroeren. Over verrassingen gesproken; Dead on the Dance Floor is een geniale kruisbestuiving tussen brute metal en muziek als die van Aphex Twin house versus metal zeg maar. Een stijl aan de band toekennen is dan ook vrij lastig, maar het lijkt me dat mensen die van bands als Scar Symmetry houden, ook Daath goed kunnen verteren. Ondanks de toch wel aanwezige verschillen tussen deze twee bands, doet met name de opbouw van de nummers mij een link leggen tussen deze bands. Productietechnisch valt er ook werkelijk niks op The Hinderers af te dingen. James Murphy bewijst maar weer eens dat er absoluut geen poep in zijn oren zit.
Het allermooiste is nog dat dit het eerste album in een reeks van dertien zal zijn. Theoretisch en kort door de bocht gesproken, kan een band alleen maar groeien. Als we er van uit gaan dat het laatste album het beste zal zijn, kan ik eigenlijk niet meer dan achtentachtig punten toekennen, maar daar zou ik de band duidelijk te kort mee doen. Mensen die zich door mijn positieve blabla nog niet hebben laten overtuigen, kunnen hier het openingsnummer van de plaat, Subterfuge een luisterbeurt gunnen, om het vervolgens honderd procent met mij eens te zijn. Meesterwerk!!
Tracklist:
- Subterfuge
- From the Blind
- Cosmic Forge
- Sightless
- Under a Somber Sign
- Ovum
- Festival Mass Soulform
- Above Lucium
- Who Will Take the Blame?
- War Born (Tri-Adverserenade)
- Dead on the Dance Floor
- Blessed Through Misery
- The Hinderers
Line up:
- Sean Farber – Vocals
- Emil Werstler – Guitars
- Eyal Levi – Huitars
- Jeremy Creamer – Bass
- Mike Kameron – Keyboards, Vocals
- Kevin Talley – Drums
Links: