Geschreven door Berry Loeffen op 04-06-2022 om 16:22.
Leuk, leuk, leuk! Zo gauw ik dit schijfje aanzet en de muziek uit de speakers klettert beginnen mijn vingers te trommelen, mijn voeten te trappelen en mijn hoofd op en neer te deinen. Crystal Throne, vier mannen uit Frankrijk, maken ontzettend aanstekelijke, vintage heavy en power metal, waarbij het enthousiasme er vanaf spat! Denk aan het oude werk van Helloween en Queensryche. Dus verwacht goed in elkaar zittende, melodieuze metal met een zanger die daadwerkelijk in staat is om met zijn stem die kristallen stoel te laten versplinteren.
Drummer Alex en bassist Jefferson zetten een denderende en galopperende basis neer, als een leger Rohirrim dat een berg af stormt. Zeker het nummer Rise To Glory heeft een geweldige rock & rollende sfeer waardoor het deinende hoofd direct een versnelling hoger gaat. Gitarist Max weet ook goed hoe een lied op te bouwen. Door soms ruimte open te laten voor de rest van de band, en daarna weer op de voorgrond te treden met intelligente, dubbelstemmige riedels en andere vinger caperiolen. Hij wordt daarbij geholpen door gastsolo’s van Sonia Anubis (Cobra Spell, ex-Burning Witches) en Neogeofanatic (ADX). Daar overheen komt het aangename stemgeluid van zanger Terry, die voornamelijk (en het beste, maar daarover zo dadelijk meer) in de hoogste regionen zingt. Een heerlijke combinatie die dus echte, ouderwetse maar nergens oubollige metal op de luisteraar afvuurt.
Als ik dit zo terug lees dan klinkt dit debuutalbum van onze zuidelijke vrienden als een direct schot in de roos, een juweeltje! Maar is dat ook zo? Is er dan helemaal niks mis mee? Het antwoord is: helaas wel…
Het eerste wat me in het begin van het album in negatieve zin opvalt is de mix van de CD. Die is niet helemaal lekker in balans. Zeker de kicks prikken wat te venijnig in de oren en de rest klinkt een beetje droog. Maar zoals ik in het begin al zei: er wordt met hoog enthousiasme gespeelt en dat klinkt ook weer door in de muziek waardoor je toch blijft luisteren. En als je dan een nummer verder bent, dan ben je enigszins aan de mix gewend en valt het niet eens meer zo heel erg op. Wat dan naar voren komt zijn sommige keuzes in toonhoogte die zanger Terry maakt. Als hij hoog boven in het spectrum blijft dan klinkt het allemaal prima. Maar zo gauw hij wat afdaalt, en buiten zijn comfortzone lijkt te komen, dan klinkt het af en toe wat… dubieus. Ik wil niet zo ver gaan om het vals te noemen, maar het zorgt er wel voor dat sommige nekharen de verkeerde kant op deinen. Het zit soms echt op het randje maar de poging om het niet allemaal helemaal veilig binnen de lijntjes te houden kan ik dan ook wel weer waarderen.
Mijn conclusie is daarom dat, ondanks dat er wel wat barstjes in deze kristallen zetel te vinden zijn, hij toch zeker solide genoeg is om er lang plezier van te hebben! Sowieso denk ik dat dit een heerlijke zondagmiddag, net-aan-het-derde-biertje-en-we-krijgen-er-weer-zin-in festival band is en waar ik graag nog meer van ga horen!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
