Wanneer ik aan Chili denk dan komt als eerste de gedachte aan bloedverziekend hete pepers bij me op. Ik zal denk ik niet de enige zijn en dus is het misschien goed te melden dat uit Chili niet alleen pepers komen. Dan is dat misverstand direct toch even uit de wereld geholpen. En nu dat opgehelderd is kan ik melden dat er ook zeer goede metalbands uit dit land komen. Is er dan toch een stiekeme link naar die hete pepers die wellicht stevig verankerd zitten in menig Chileens achterste? Een paar bands uit het land die noemenswaardig zijn, zijn Unaussprechlichen Kulten, Demoniac, Innana, Exanimatvm of Concilivm. Dus de scene leeft. De band die we vandaag bespreken heet Critical Defiance en brengt hier zijn derde langspeler uit via Unspeakable Axe Records voor de cd-versie en via Dying Victims Productions voor het vinyl. Het werkje is getiteld The Search Won’t Fall…
Critical Defiance is een thrashmetalband met een stevige knipoog naar de negentiger jaren en heeft met de eerdere releases al een behoorlijke indruk achter gelaten. Helaas zijn die niet terug te vinden in de annalen van Zware Metalen. Een stukje peper in de reet komt ook nu weer beeldvormend boven drijven. Flauw. Het eerste nummer The Search Won’t Fall begint met een rustig tokkeltje alvorens aan te vangen met een technische invalshoek waar de naam Deathrow ten tijde van Deception Ignored boven komt drijven. Het nummer is verder lekkere thrash met mooie melodieuze soleerpartijen. Lekker opgefokt met verstaanbare raspende vocalen en lekker tempo. Wel bijna acht minuten en dat is best bijzonder.
Volgende nummer The Long Distance (The What’s to Come) is ook meer dan zes minuten en ik denk dat dat ook wel nodig is om alle muzikale invloeden te vatten in één nummer. Hier horen we waar Critical Defiance zich onderscheidt, want we horen heavy metal op hyperspeed waarbij ik invloeden van Motörhead en Venom ontwaar. Het hele nummer is trouwens gespeeld in de hoogste versnelling en niet eens zozeer door verschillende blastbeats maar door ranzig snel de snare te mishandelen. Arme drummer. Als er eentje moet werken voor zijn centen is hij het wel. Kenmerkend zijn ook de krioelende riffs achter de dreunende ritme sectie. En terugkomend op de verscheidenheid aan muzikale invloeden, op twee derde van het nummer schakelen de mannen rustig over op een blackmetaltoontje om vervolgens te eindigen waar men begon. En dit alles is hier en daar opgeleukt met punkachtige invloeden. Heftig nummer hoor.
Hierna mag het nummer Absolüt wederom tonen dat de heavymetalinvloeden van prominente aanwezigheid zijn in het repertoire van Critical Defiance op deze plaat. Alles uiteraard veel te snel gespeeld. Wat geen kritiek is! Met het minder dan een minuut durende All the Powers laten ze horen dat ze ook richting de grindcore hun mannetje staan. Lekker! Full Paranoia is dan weer een knallend thrashnummer waar ik weer een beetje aan Nuclear Assault moet denken. Een liedje van net aan een minuut, gevolgd door Margarita, zodat we intussen bij nummer zeven zijn aanbeland. Een liefelijk deuntje (een ode aan de dame van de titel?) en een gedachtegang richting Dire Straits is denk wel een goede referentie. Akoestische gitaren voeren de boventoon. Vreemd eigenlijk. Gelukkig worden met Bulldog de distortionpedalen weer ingetrapt en mogen we weer van het scheurende geluid genieten. Mooie riffs en hoor ik daar ook wat Megadeth? Ik hoor zeker blaffende honden en dat zijn dan ook de enige vocalen.
Het album sluit af met Critical Defiance, naar de band vernoemd. Bijna tien minuten duurt dit afsluitende werkje. Hier laten ze weer horen prima thrash metal te spelen met een gezonde dosis agressie en mooie solo’s. En wat mij betreft beperkt Critical Defiance zich daar dan ook toe. Ik vind het mooi dat een band op zoek is naar een eigen geluid in een muziekstijl die natuurlijk al meer dan twintig jaar wordt uitgekauwd. Ook de mix van andere muziekstijlen is prima. Maar ik mis wat logica op dit album. De lengte van de nummers lijkt random bepaald te zijn. Waarom moet het laatste nummer bijna tien minuten klokken? Hoezo een nummer als Margarita? Zelfs het intermezzo snap ik niet echt.
Dat neemt echter niet weg dat ik enorm heb genoten van dit The Search Won’t Fall… Het is overduidelijk dat de heren zeer bekwaam zijn in het bespelen van hun instrumenten en echt heerlijk opgefokte nummers kunnen schrijven. Ik weet haast zeker dat een concert van Critical Defiance elke keer uitmondt in een fantastisch feestje. Referenties heb ik in het bovenstaand verhaaltje al genoemd maar hang je negentigerjarenthrash op anabolen met een technisch randje aan, dan raad ik aan om deze plaat zeker te beluisteren.
Score:
82/100
Label:
Unspeakable Axe Records, 2024
Tracklisting:
- The Search Won’t Fall
- Long Distance (The What’s to Come)
- Helpless World
- 44 Minds
- The Blind Divine
- Absolüt
- All the Powers
- Full Paranoia
- Margarita
- Bulldog
- Critical Defiance
Line-up:
- Felipe Alvarado – Zang, gitaar
- Ignacio Arévalo – Bas
- Rodrigo Poblete – Drums
- Mauricio Toledo – Gitaar
- Nicolás Young – Gitaar
Links: