Hoewel we de nieuwe Conjurer al tweemaal noemden bij ons album van de maand item, stond de plaat nog steeds in onze Zware Lijst te lonken naar een recensie. Dat kan natuurlijk niet zo blijven. Páthos is daar eenvoudigweg te goed voor en heeft ook nog eens de potentie om een groot publiek aan te spreken. We denken bijvoorbeeld aan een gehoor van mensen die goed gaan op Amorphis én niet bang zijn voor dat tandje harder, avontuurlijker en gelaagder.
Het best komt dat alles tot zijn recht in de meer epische tracks. Al dan niet toevallig zijn het precies de nummers die de zeven minuten overstijgen het meest indrukwekkend. In opener It Dwells bijvoorbeeld voel je de dreiging in de fraai ingehouden gitaarpartijen tot – verwacht maar toch verwoestend – een sonische uitbarsting volgt die horen en zien, en vermoedelijk meer, doet vergaan. Nee, die “dweller” is geen fijne! Intussen zijn we er nog steeds niet uit of we hier in aanleg nu met een black- of met een deathmetalalbum te maken hebben. Her en der geafficheerd als black neigen we er zelf meer naar de stempel death uit de bureaula te halen, maar eigenlijk is deze discussie zinloos (Waarom begin je er dan over Hoogkamer?!) want Conjurer lijkt niet in dit soort termen te denken.
Dat wordt eens temeer duidelijk in de ongetwijfeld sterkste song van de plaat (u mag hierover van mening verschillen) All You Will Remember dat lijkt te gaan over de hel die dementie is: “Someday, I will forget everything and it’s all you will remember”. Het is om heel lang stil van te worden… Verstild is ook hoe het nummer begint, met traag aangeslagen post-gitaren en gloedvolle zuivere zang. Daarna wisselen woeste uitvallen en momenten van rust en ruimte elkaar opnieuw af, waarbij vooral de rustig meanderende gitaarlijnen – denk Secrets Of The Moon op de laatste twee platen – onder de huid kruipen. Een gesproken tekst duwt de pijn nog even verder: “If I could tell you one thing through this heavy sunken mist, it would be that I’m gone, I no longer exist”. De blackattack die volgt grijpt diep in de net opengelegde wonden. Dit zijn zeven en een halve minuut om te onthouden.
Rot haalt de zeven minuten dan wel net niet, maar het is wel de song waarop het breedste geluidenpallet wordt gebruikt. Een hoger, klinisch gitaargeluid en de chirurgische precisie waarmee het gebracht wordt doen Conjurer klinken een geslaagde mix tussen Opeth (ja, ook die van de laatste jaren) en Gojira met een snufje Meshuggah. Op zich al een prestatie natuurlijk, maar het is juist de gevoelvolle, terugkerende heavymetalriff waarmee de Engelsen de luisteraar echt inpakken.
Het rappe Suffer Alone is een beetje een buitenbeentje op de plaat. Recht voor zijn raap en eendimensionaal als punk maar dan wel met wringende djenty riffs en breaks. Het is zonder meer een verfrissende stoot energie maar wel een die net een divisie lager speelt dan eerder genoemde songs. Maar die komen dan ook uit op Champions League-niveau.
Dit alles komt in een modern, maar allesbehalve zielloos geluid waarin de diverse lagen van woeste ritmes en meeslepende melodieën elkaar zeker niet in de weg zitten. Nog even een speciale vermelding voor de zang van gitaristen Deeprose en Nightingale dan. Die overtuigt op alle fronten – grunt screams en clean – en voorziet de plaat van de nodige maïzena. Zo, en dan zijn we er wel.
Oh, nog één ding: jaarlijstmateriaal!
Score:
87/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2022
Tracklisting:
- It Dwells
- Rot
- All You Will Remember
- Basilisk
- Those Years, Condemned
- Suffer Alone
- In Your Wake
- Cracks In The Pyre
Line-up:
- Brady Deeprose – Zang, gitaar
- Dan Nightingale – Zang, gitaar
- Conor Marshall – Basgitaar
- Jan Krause – Drums
Links: