Celeste – Epilogue(s)

Epiloog… Een naschrift. Auteurs gebruiken ze maar wat graag om te vertellen wat er na afloop van het verhaal met de personages is gebeurd of om informatie te geven die te maken heeft met het voorafgaande verhaal. Het kan een aangename, verrijkende aanvulling zijn, maar bij bepaalde verhalen wil je ze eigenlijk niet tegenkomen. Bij een open einde moet je er toch niet aan denken dat de auteur alles alsnog gaat invullen? En waar de gebroeders Grimm en Hans Christian Andersen nog prima wegkwamen met een ‘ze leefden nog lang en gelukkig’, kun je het als de strekking van je epiloog beter achterwege laten.

In 2022 bracht het Franse Celeste Assassine(s) uit; een album vol gekwelde, maar tegelijk prachtige zwaarmoedigheid, machtig mooi vertaald naar een intrigerende, formidabele, muzikale synergie van black metal, sludge en post-hardcore. Het viertal uit Lyon bleek echter nog meer nummers uit het creatieve proces rondom Assissine(s) over te hebben. Stuk voor stuk te interessant om zomaar op de plank weg te leggen en onaangeroerd te laten. De nummers worden nu alsnog uitgebracht op een EP, waar al snel een toepasselijke naam voor was gevonden: Epilogue(s). Zijn ze een plezierige aanvulling op het album of is dit toch mosterd na de maaltijd?

Dit Epilogue(s) blijkt een epiloog te zijn, zoals ze zijn bedoeld: een addendum dat nog meer licht over het toch al zeer aangename Assissine(s) laat vallen. Opener Il Se Vide Lentement kent een nog wat ingetogen begin, maar zodra Johan zijn gekwelde, wrede schreeuw er overheen jaagt, is het duidelijk dat het nummer wordt gedragen door de zwartgeblakerde samensmelting van black, sludge en post-hardcore. Plisse Les Yeux Jusqu’au Sang, het tweede nummer, is mogelijk nog een tikkeltje compromislozer, rustelozer en somberder. Net als op Assissine(s) het geval was, is er niet alleen ruimte voor zwaarte, wreedheid, complexiteit en brutaliteit, maar is er ook veel ruimte voor sfeer en deze keer reikt de band zelfs net iets verder dan dat we van hen gewend zijn.

Gewend? Ja, want als het om Celeste gaat, weet je toch op voorhand dat je van een aantal vaste waarden verzekerd bent? En dan heb ik het niet eens alleen over de muzikale inlijsting. De titel van een album is altijd een meervoud, waarvan de laatste s standaard tussen haakjes wordt geschreven. De teksten staan bol van de wanhoop en negativiteit, en de uitwerking van de voorkant van de albumhoes en de boekjes zijn altijd in het zwart-wit. En laten we de teksten die altijd in het Frans zijn niet vergeten…

… Eh, altijd in het Frans? Tot deze EP dan, want als een duveltje uit een doosje is daar plots slotnummer With Idle Hands, een nummer waarop Tim van shoegazeband Grivo te horen is. Het nummer is volledig in het Engels, maar het is tegelijkertijd veel meer. Het is ook een nummer dat wat meer etherisch is ingericht en waarop niet alleen de post-hardcore invloeden sterk naar voren komen, maar ook wat shoegaze is terug te horen. Opvallend, intrigerend, anders en bovenal erg fraai.

Op Epilogue(s) heeft Celeste vastgehouden aan zijn zwartgeblakerde venijn en weemoed en tevens van wat frisse wind voorzien. Het maakt de EP boeiend, markant en uitermate fascinerend. Een epiloog zoals een epiloog is bedoeld. Of om het maar weer eens in het Frans uit te drukken: magnifique!

Label:

Nuclear Blast Records, 2023

Tracklisting:

1. Il Se Vide Lentement
2. Plisse Les Yeux Jusqu’au Sang
3. With Idle Hands

Line-up:

• Guillaume – Gitaar
• Johan – Zang, basgitaar
• Royer – Drums
• Sébastien – Gitaar

Links:

• Celeste
• Celeste Facebook
• Nuclear Blast Records