Celeste – Assassine(s)

Geschreven door op 04-02-2022 om 18:53.

Celeste is een Franse band die ik een aantal jaren geleden op Soulcrusher leerde kennen. De live-ervaring was al direct behoorlijk indrukwekkend. Voorzien van rode mijnwerkerslampjes in volledige duisternis gehuld brengen de heren een bedwelmende symbiose van blackmetal en sludge, waarbij de nadruk continu ligt op spanning en dramatiek. Tijdens de laatste editie van Soulcrusher stond de band er ook en is hij zelfs gepromoveerd naar het hoofdpodium om de Nijmeegse tempel Doornroosje in vervoering te brengen. Celeste est venu, a vu et conquis zullen we maar zeggen.

Nu ligt de nieuwste digitale telg mijn intense honger naar zwartgallig materiaal te stillen. Assassine(s) is alweer het zesde volwaardige album. Zoals we gewend zijn van Celeste ligt de focus vanaf het openingsnummer direct op de immense diepte van de door de mens gecreëerde diepte. Een gevoel van walging en zelfreflectie tijdens het hedendaagse leven gegoten in een gerafelde jas van negativiteit en wanhoop. Je hoeft geen meester te zijn in de Franse taal om aan te kunnen voelen welke verhalen hier ter tafel komen. Tijdens het eerste gedeelte van het album, voor het instrumentale post geëngageerde (A) voelen we die dramatiek en spanning ook daadwerkelijk de leegte ontstijgen. Het is sadomasochistisch genieten met een hoofdletter G. Riffs in mineur, dynamische drumsalvo’s en de intens gekwelde, immer ziekelijke schreeuw van voorman Johan duwen gelijk al je mooie dromen de vernieling in. Maar wat is deze duisternis waarmee hij je voor dit moment opzadelt intens mooi! Het gitaarwerk ontspint zich na een aantal luisterbeurten in je al dan niet geïntoxiceerde brein om een traan van pure emotie te laten schitteren. Dit eerste nummer Des torrents de coups is gewoonweg machtig mooi.

De tes yeux bleus perlés is polyritmisch, met heel veel aandacht voor detail, bijvoorbeeld korte aanslagen op het bekken, subtiele onderbrekingen en een vrijwel continue stroom aan gedeclameerde verses. Op Nonchalantes de beauté horen we een vervolg van deze aanpak, ook hier staan de gitaren perfect in de mix. De wijze van opbouw en uitvoering in combinatie met de totale sfeer neigen naar perfectie. Tijdens de eindfase van dit nummer dondert de bas nog even heerlijk zwaar na om het gevoel voor drama nog eens te onderstrepen.

Met Draguée tout au fond krijgen we eigenlijk al een voorproefje van wat komen gaat op het tweede gedeelte van het album. Het trieste gevoel maakt deels plaats voor een iets meer verwrongen geluid, waarbij er meer boosheid doorklinkt. De drumsalvo’s worden frequenter en komen meer prominent op de voorgrond. Het eerder genoemde (A) zorgt dan voor een welkome onderbreking, waarbij de spanning volledig intact blijft. Het nummer is erg hypnotisch, bijzonder geladen en intens dreigend. Je weet dat je een klap op je smoelwerk gaat krijgen, maar het moment is nog ongewis. Totdat de dubbele basdrum waanzinnig inslaat, onder begeleiding van een pallet aan zinderende gitaarmasturbatie. Wat een geslaagde tussenstop is dit dan! Ik sta werkelijk perplex.

En dan breekt met Il a tant rêvé d’elles het album volledig open. Met een haast Gojira-achtige opening loopt het nummer naadloos over in iets kwaadaardigs. brutaals maar toch ook bezwerend. Ik weet niet waar hij veel van droomde (Il a tant rêvé d’elles), maar zeer esthetisch is dit nummer wel. Van Elle se répète froidement krijg ik het niet direct koud of warm, maar de misère eindigt toch wel met de afsluiter Le coeur noir charbon. Hoe zwart een houtskool zwarte hart daadwerkelijk is, weet ik niet, maar het langste nummer heeft zowat alle elementen van de voorgaande nummers. We trappen af met een stuk vinnige agressie, waarna er ruimte is voor het experiment, volop dynamiek en een dame die iets zingt en fluistert. Tegen het einde aan worden we weer weggeblazen. Niet door snelheid, maar door de gepijnigde lijdensweg die Celeste hier op muzikaal gebied laat horen.

Natuurlijk had ik als uw recensent wel degelijk wat verwacht van dit album. Ik wist immers wat ik kon verwachten op basis van de vorige albums en de live optredens die ik mocht aanschouwen. Toch ben ik compleet overdonderd en zelfs wel een beetje ontdaan van deze brok zwartgalligheid, die ik tegelijkertijd als pijnlijk mooi zou kunnen omschrijven. En dat vat alles samen, want Assassine(s) gaat over schoonheid, afzien, verraad, wanhoop en negativiteit in zijn puurste vorm. Chapeau Celeste, het is jullie daadwerkelijk gelukt om een ontzettend interessante en beklijvende plaat te maken. Zelfs een album dat met speels gemak de toch al niet misselijke voorgangers ontstijgt. Hier is enkel een diepe buiging op zijn plaats.

 

Score:

92/100

Label:

Nuclear Blast, 2022

Tracklisting:

1. Des torrents de coups
2. De tes yeux bleus perlés
3. Nonchalantes de beauté
4. Draguée tout au fond
5. (A)
6. Il a tant rêvé d’elles
7. Elle se répète froidement
8. Le coeur noir charbon

Line-up:

  • Royer – Drums
  • Guillaume – Gitaar
  • Johan – Zang, basgitaar
  • Sébastien – Gitaar

Links: